Mahvar ’s Reviews > ابله > Status Update

باورم نمیشه که انقدر پیش رفتم واقعاً احساس می‌کنم کتاب داره منو از درون خالی می‌کنه. داستایفسکی با جزئیات خفه‌کننده و دیالوگ‌های بی‌پایان، یه دنیای سنگین و بی‌قرار ساخته که نه می‌شه راحت خوندش، نه راحت ولش کرد. میشکین هنوز مبهمه برام—نه قهرمانه، نه قربانی، بیشتر شبیه یه وصله‌ی ناجوره تو جهانی که داره از هم می‌پاشه. خوندنش آسون نیست، ولی یه‌جور نیاز هم ایجاد می‌کنه؛ مثل کندن لایه‌های زخمی که نمی‌دونی تهش چی درمیاد.

صفحه‌ی ۷۰۰ از ابله رو رد کردم. تنش‌ها به اوج رسیده و انگار همه‌چیز مدام در مرز فروپاشیه—هم ذهن شخصیت‌ها، هم روابطشون. داستایفسکی با جزئیاتی خفه‌کننده، بی‌قراری درونی آدم‌ها رو تصویر می‌کنه؛ گاهی دیالوگ‌ها فرساینده‌ن، اما درست همون‌جاهاست که عمیق‌ترین درگیری‌های اخلاقی و روانی خودشون رو نشون می‌دن. دیگه مطمئنم که شاهزاده میشکین، بیش از هر چیز، یه آینه‌ست که بازتاب شخصيت اطرافیانشه.

هرچه بیشتر جلو میره، آشفتگی شخصیت‌ها، ناپایداری روابط و حس تعلیق روانی، بیشتر میشه. داستایفسکی با وسواس بیمارگونه‌ای ذهن آدم‌ها رو واکاوی میکنه و تو لابه‌لای گفتگوها، تاریکی انسان رو بیرون میکشه. هنوز نمیدونم که شاهزاده میشکین واقعاً یه "ابله" هست یا آینه‌ایه که حماقت اطرافیانش رو بازتاب میده.

هر چی جلوتر می‌رم، فضای داستان تاریک‌تر و شخصیت‌ها چندلایه‌تر می‌شن. داستایفسکی خیلی خوب بحران‌های درونی، تناقضات اخلاقی و شکنندگی روح انسان رو نشون میده. خوندن رمان همچنان کند پیش میره چون حجم دیالوگ‌ها و توصیفات زیاده، اما عمق عاطفی و روانشناختی کار باعث میشه ارزشش رو داشته باشه

۱۱۲ صفحهاز ابله رو خوندم. داستایفسکی طبق معمول با جزئیات زیاد و دقت عجیبی پیش میره. هنوز وارد داستان اصلی نشدم ولی از همین حالا هم متوجه عمق شخصیت‌پردازی و دقت وسواس‌گونه‌ی داستایوفسکی در پرداختن به کوچک‌ترین حرکات و احساسات شدم. منتظرم ببینم این حجم از جزئیات چجوری قراره به انسجام برسه.