ع. ر. افّلا’s Reviews > شانزدهم هپ‌ورث، سال 1924 > Status Update

تردید ندارم گریه‌ام تا لحظه‌ای دیگر بند می‌آید، اما تا آن لحظه تصور اینکه من در هفتادوپنج تا هشتاد درصد عمرم چه جوان کسل‌کننده‌ای بوده‌ام، بسیار غم‌انگیز و جان‌کاه است.

دردی که به تعویق می‌افتد در زمرهٔ نفرت‌انگیزترین دردها ست.

آدم‌های شجاع به‌مراتب به مراقبتی بیش از آدم‌های عادی نیاز دارند.

درون سیمو انگار نه امحاء و احشا هست، نه روح، نه جیش، فقط و فقط و فقط احساساته. همین هم باعث شده تجربهٔ خوندن کتاب مثل رانندگی در ترافیک روان، مدام با توقف‌های ناشی از لبخند و حیرت و تأثر همراه باشه.

من تا سرحد مرگ از شکاف عمیق تفاوت‌های شرم‌آور بین صداهای گفتاری و نوشتاری خودم خسته و منزجرم! زشت و آزاردهنده است که آدم دو صدا داشته باشد.