Hadis’s Reviews > Crime and Punishment > Status Update

با این کتابش هم مثل برادران کارامازوف برای آدمی گریه کردم که در دنیای واقعی وجود خارجی نداره اما هزاران نفر می‌تونن مثل اون باشن. اینکه داره تموم می‌شه ناراحتم می‌کنه، داستایفسکی به قدری خوب توضیح و جزئیات میده و صحنه میچینه که فکر نمیکنی این صرفا قصه‌س. اگر کتاب رو ببندم (با هر پایانی که ازش خبر ندارم) حس میکنم دارم یه گروه آدم که همشون نیاز به کمک شدید دارن رو تنها میذارم، انگار که غریبه نیستن و سرنوشت‌شون مهمه!

ما دو تا را باش! نیم ساعت پیش نه من شما را میشناختم نه شما من را، به خون هم تشنه بودیم، هنوز هم خرده حساب‌هایی داریم که باید تسویه کنیم، آن‌وقت همه را گذاشته‌ایم کنار داریم راجع به رمز و راز حیات بحث می‌کنیم.*


* من وقتی با یک غریبه overshare می‌کنم یا راجع‌به موضوعات پراکنده و بی‌ربط حرف می‌زنم و تهش پشیمون می‌شم.

چرا راسکلنیکف مرتکب جنایت میشه و استرسش رو من هم تحمل می‌کنم؟ چرا مثل خودش نگران گیر افتادنم؟!
باید جوابی برای این نوع هم‌حسی‌ها پیدا کنم.