Hadis > Recent Status Updates

هیچ شخصیتی در کتاب‌ها به اندازه پرنس میشکین نتونسته بود کفرم رو در بیاره.

از شخصیت پردازی‌های داستایفسکی خوشم میاد چون تک بعدي نیستن، چند لایه‌ن، خاکستری‌ هستن و به آدم خوب و بد تقسیم نمیشن، همزمان احساسات متفاوتی رو به سمت منطقت هُل میدن و در آخر خوب که به رفتارشون فکر میکنی با خودت میگی: بعیدم نبود این رفتار! آدم‌هاش به دنیای واقعی نزدیک‌ترن تا به یک رمان دور و دراز قدیمی.

چقدر گنگ داری پیش میری عزیز دل!

فئودور و آرمان سلطان‌زاده من‌رو تسخیر کردن. 🙏🏻

با این کتابش هم مثل برادران کارامازوف برای آدمی گریه کردم که در دنیای واقعی وجود خارجی نداره اما هزاران نفر می‌تونن مثل اون باشن. اینکه داره تموم می‌شه ناراحتم می‌کنه، داستایفسکی به قدری خوب توضیح و جزئیات میده و صحنه میچینه که فکر نمیکنی این صرفا قصه‌س. اگر کتاب رو ببندم (با هر پایانی که ازش خبر ندارم) حس میکنم دارم یه گروه آدم که همشون نیاز به کمک شدید دارن رو تنها میذارم، انگار که غریبه نیستن و سرنوشت‌شون مهمه!

ما دو تا را باش! نیم ساعت پیش نه من شما را میشناختم نه شما من را، به خون هم تشنه بودیم، هنوز هم خرده حساب‌هایی داریم که باید تسویه کنیم، آن‌وقت همه را گذاشته‌ایم کنار داریم راجع به رمز و راز حیات بحث می‌کنیم.*


* من وقتی با یک غریبه overshare می‌کنم یا راجع‌به موضوعات پراکنده و بی‌ربط حرف می‌زنم و تهش پشیمون می‌شم.

چرا راسکلنیکف مرتکب جنایت میشه و استرسش رو من هم تحمل می‌کنم؟ چرا مثل خودش نگران گیر افتادنم؟!
باید جوابی برای این نوع هم‌حسی‌ها پیدا کنم.

فعلا گیر دادم به داستایفسکی 🤝

مرد بیا بگو قاتل کیه، ۲۰۰ صفحه رفتم جلو و همچنان عطش فهمیدن دارم! 😹

این کتاب‌رو به شکل صوتی گوش میدم. اون‌جایی که دمیتری رفته بود خونه‌ی خانوم خوخلاکف که ازش سه هزار روبل قرض بگیره همزمان باعث خنده و غمگین شدنم می‌شد؛ یه جاهایی از حرفهای اون زن بلند بلند میخندیدم و یه جاهایی بابت درموندگی دمیتری براش ناراحت میشدم یک‌جوری که انگار این آدم‌ها واقعي هستن! داستایفسکی ممکنه طی سیصد صفحه چیزی رو در ذهنت بکاره که خودتم بابت جوانه زدن و رشدش شگفت زده بشی، درست مثل یک جادوگر.

بعد از دوسال مجددا خوندنش رو از سر گرفتم، ایشالله بتونم این‌بار تمومش کنم. 🤝

داره کمک می‌کنه همزمان برای سه تا پیش نویس از سه مسئله‌ای که توی ذهنم بابتشون دغدغه دارم ایده پیدا کنم، یا دست کم چراغ‌قوه‌ای شده که نور می‌اندازه یک متر جلوترمو ببینم و از این سه تا چیز مختلف، یکی‌شون مربوط به نوشتنه که از قضا اونم جستار نیست! میخواستم یک مَثل در این زمینه بیارم که متأسفانه ذهنم یاری نمی‌کنه. ولی باریکلا خانوم لارا. 🧠🤝

You plan, and God laughs.

کتابه خوبیش اینه که وسطش بهت مشق شبی می‌ده که مجبور نیستی انجامش بدی، انجام دادن یا ندادنش وابسته به عشق و علاقه‌ی خودته. این تبدیل تئوری به عمل آدمو جسورتر می‌کنه در نوشتن ساختارمند.

سی صفحه ازش خوندم، با اینکه احساس می‌کردم ممکنه یک روال دیگه داشته باشه بازهم جذابه و ترتیب وقایع رو دوست دارم، خصوصا اینکه داستان از دید سرایدار در حال روایته و گاهی جاش رو به سایر اعضای ساختمون می‌ده.

داستا‌ن‌های کوچیکی که وسط داستان اصلی مطرح می‌شن رو خیلی دوست دارم، احساس می‌کنم توی کمتر کتابِ جدیدی دیگه چنین ساختاری وجود داشته باشه. 🤎🧠

خیلی شیرینه؛ حقیقتا فکر نمی‌کردم باهاش بخندم و برای دیگران یک‌سری صحنه‌هارو تعریف کنم.

✧ سانچو، من همیشه این نکته را شنیده‌ام که نیکی در حق فرومایگان آب در هاون کوبیدن است. [آب در دریا ریختن است.] ✧

فکر میکردم شوخی میکنن که با کتاب گاهی وقتا میخندی.
این همه حماقت و رنج برای چی؟

حقیقتا داشتن یک همراه، دوست یا فرد صمیمی مثل سانچو که به اندازه خودت دیوانه باشه، خوشبختی محسوب میشه؛ چیزی که فکر کنم خود دن کیشوت بهش واقف نیست. 😁

دن کیشوت رو از ۱۲ سالگی می‌خواستم بخونم و در آستانه دهه بیست سالگی تونستم به دستش آوردم. اگه میدونستم به مرور زمان اینقدر گرون میشه زودتر خریده و انبارش کرده بودم تا به سن مناسب برسم برای خوندنش! :))
از همون صفحات ابتدایی گیراست .. میدونم بیشتر از ۲ ماه قراره باهاش هم‌مسیر باشم، چی بهتر از این؟ ✨️🙈

بوس به کله‌ت آقای کوثری با این ترجمه فرحبخشت! 😭👏

ابتدا تظاهر می‌کنیم از قبل چیزی هستیم، سپس عملا همان چیز می‌شویم.

بخش دوم به شدددت جذابه؛ در مورد تشابه عملیات کارآگاهی در داستانهای جنایی با روانکاوی صحبت میکنه. یک جایی یه جمله از شرلوک هلمز نقل میکنه: «هیچوقت به نشانه‌های اساسی اهمیت نده واتسن، به جزئیات توجه کن.» یاد یکی از اپیزودهای سریالی پادکست چنل‌بی (عصر وحشت در اوکلاهاما) افتادم، اونجایی که مامور FBI با توجه به «بیمه عمر» یکی از افراد پرونده، قاتل رو پیدا کرد.
چقدر به این جزئیات در زندگی واقعی اهمیت میدیم؟

ناخودآگاه را باید نوعی موجودیت محصل دانست که انسجامش را تنها بر اساس قسمی ندانستنِ خاص حفظ می‌کند -شرط هستی شناختی ایجایی‌اش آن است که چیزی نمادین ناشده باقی بماند، چیزی که نباید به قالب کلام درآید.
بخش اول رو تموم کردم؛ دلم میخواد هرکسی رو میبینم یقه‌شو بگیرم و بگم این کتاب رو بخون. 💫👀 از همون مدل کتاب‌هایی که کافکا می‌گفت؛ لگد می‌زنه به ذهنت و موتورش رو روشن می‌کنه.

بعد بیست صفحه خوندن خیلی منطقی نیست گفتن این حرف ولی: چقدر کیف میده خوندنش! شبی نهایتا سه یا چهار صفحه می‌خونم ولی همون مقدار کم هم لذت وصف نشدنی بهم میده! 💘
اینستاگرام یه خوبی که برام داشت، آشنایی این کتاب بود.

بخش دوم «تاریخ» رو تموم کردم و کلی توضیحات میخواستم ازش بنویسم ولی به دلیل محدودیت کاراکتر گودریدز نمیشه.🙄 به همین جمله اکتفا می کنم: «ماهیت انسان در بدو تولد ثابت نیست و براساس شرایط شکل میگیره.»

پارسال که شروعش کردم درک صحیحی ازش نداشتم ولی امسال دارم از خوندنش لذت میبرم. ✨📚

می‌باید دیدن آموخت، می‌باید اندیشیدن آموخت، می‌باید سخن گفتن و نوشتن آموخت. دیدن آموختن یعنی آموخته کردنِ چشم به آرامش، به شکیبایی، به راه دادن چیزها به درونِ خود. داوری را واپس افکندن، دورِ هرچیزی گشتن* و از هر سویی بدان نگریستن. این است نخستین درس خردورزی. بی‌درنگ تن در ندادن به یک کشش، بل غریزه‌های بازدارنده و جدایی افکن را به کار انداختن.
اندیشیدن آموختن یعنی آن چیزی که مدرسه های ما دیگر هیچ گمانی از آن ندارند.