گیتی’s Reviews > بینوایان: جلد اول > Status Update

انگار دو نفر دو نیمکره‌ مغزم رو گرفتن، دارن می‌کشن.

ژان‌والژان دوستت دارم. کوزت دخترم، خوشبخت شی. ماریوس پسرم، بهت افتخار می‌کنم. ژاور، یه بار توی زندگی‌ات شامه‌ات درست کار کرد. تناردیه، تف تو روحت. زنِ تناردیه، تف به قبرت. آزلما و اپونین، تقصیر شماها نیست که دو تا دیو سرپرستتونن. کورفراک، خیلی مشتی هستی. بوسوئه، خوشحالیم برای تو. همتون با مداد عشق و علاقه‌ام رو پررنگ‌تر کردین.

بازم می‌گم:
تناردیه، تف تو روحت.

پسر نگو، بلا بگو. قندعسل، طلا بگو. (وی شعرسرایی بلد نیست.)

ای‌ کاش می‌شد مردهای این داستان رو ببوسم. قلب ژان‌والژان رو، لپِ ماریوس رو، روحِ هوگو رو.
ماریوس تا بناگوش سرخ شده بود، من نیشم تا بناگوش براش باز شده بود. وای ماریوس! وای مارییییوس، از دست تو. :)))))))

اون مرد سپیدموی نیرومند و غمگین... تروخدا دلبری‌هاتو کم کن، داری در قلب من رو باز می‌کنیا. شرم کو؟ حیا کو؟

ای کاش می‌شد قلب این مرد رو بوسید.

جاهایی که کوزت خسته می‌شه، ژان‌والژان کوزت رو بغل می‌کنه و کوزت آروم جوری که انگار هیچی قرار نیست بهش آسیب بزنه سرش رو می‌ذاره روی شونه ژان‌والژان، یه حس عجیبی میاد سراغم که فقط با آه از سینه بیرون می‌دمش.

انگار غمه، ناراحتیه، دلتنگیه، تنهاییه، حسرته. یه حسِ "من فقط بخاطر تو انقدر خودمو به تب و تاب می‌اندازم." چنگ انداخته روی شونه‌های دوتایی‌مون.

من نمی‌فهمم چجوری شمِ مادریِ یکی می‌تونه انقدر اشتباه از آب در بیاد.
چجوری از ریخت تناردیه‌ها نفهمیدی چه کولی‌هایی هستن، فانتین؟ چجوری؟

بیشتر وقت‌ها از دست زندگی می‌بُرم. دقیقا مثل ژان. یعنی ژان والژانِ قدیمی.
این ژانی که دگرگون شده، احساساتش با من فرسنگ‌ها فاصله داره.

میریل بیا یه دست به سر منم بکش.

هنوز هیچی از تعداد صفحات کتاب نگذشته ولی قلب من داره تاپ تاپ می‌کنه. ای وای.

دو صفحه می‌خونم، ده صفحه می‌رم دنبال مطلب و انقلاب روسیه و دوران وحشت. هوگو چه کردی، همه رو دیوونه کردی.

پس از پایان خوانش خشم و هیاهو چی خیلی می‌چسبه؟
بینوایان و خوانش زندگی میریِل.

همگی با هم: دوستت داریم میریِل. دوستت داریم میریِل.
تاحالا کشیش به این فندقی و گودویی ندیده بودم. گودو.