Karlijn’s Reviews > De dood van een rechter > Status Update

"Misschien, dacht hij, zou het me lukken als ik kon zeggen dat ik niet heb geleefd zoals het had gemoeten. Maar zoiets kon hij toch met geen mogelijkheid toegeven? Hij had immers nooit een wet geschonden, hij had zijn leven lang correct gehandeld en het algemeen fatsoen gerespecteerd."
- p74

Ah, hier komt de christelijke aap uit de mouw, ook al volg je de wet er moet op een bepaalde manier geleefd worden.

"Onderwijl sloeg Golovin haar gade en werd onpasselijk van haar blanle, volle armen en borst, haar glanzende haren, haar stralende ogen vol levenslust. Hij haatte haar met alles wat hij in zich had. Haar aanraking deed hem fysieke pijn, zozeer boezemde zij hem afkeer in, met heel haar wezen." - p64
Dat je zo ziek bent dat je je eigen gezonde dochter haat.

"Hij kende het beroemde syllogisme 'Socrates is een mens en mensen zijn sterfelijk dus Socrates ook', dat hij de evenwel altijd op Socrates betrokken had, niet op anderen en al helemaal niet op zichzelf. Het ging over Socrates als behorend tot de menssoort, en in die zin klopte het volledig, maar hij waa Socrates niet, hij was een individu, niet alleen maar een specimen van een soort." - p52

Ik heb gemixte gevoelens over onze, aan het begin van het boek dode, hoofdpersoon. Aan de ene kant luistert niemand naar zijn klachten en ondanks zijn intelligentie en goede werk wordt hij later in zijn leven niet serieus genomen.
Aan de andere kant is hij een persoon die moeilijke dingen uit de weg gaat, zoals een open gesprek met zijn vrouw over hoe hij zich voelt.

Ivan is een echte "carrieretijger" en verliest zichzelf graag in werk om te ontsnappen van zijn gezin. Vrij logisch dat weinig mensen echt verdrietig zijn bij zijn dood.
Maar het laat ook zien dat de zin van het leven breder is dan 1 aspect. Dat lijkt Ivan te vergeten.

Ik wilde even een kort boek tussendoor op de e-reader. Mijn oog viel op dit boek vanwege de auteur en de interessante titel.
Tot nu toe is iedereen erg vele bezig met zichzelf en de opluchting dat zijzelf niet dood zijn. Via het voorwoord en enige uitleg over Tolstoi duidelijk dat hijzelf daar in het einde van zijn leven mee bezig was. De spiritualiteit van de dood en hoe daar mee om te gaan.