Seher Andaç’s Reviews > Dip Akıntıları > Status Update

Duvar.
13 Ağustos 1961’de yapılıyor.
9 Kasım 1989’da yıkılıyor.
Yıkılma planlarının ve Doğu- Batı birleşmesi fikrinin ilk heyecanlı günleri. ⬇️

Kirsty Bell, Berlin’de yaşadığı evin penceresinden okura şehri anlatırken, ressam Adolph Menkel’in resimlerinden çokça bahsediyor. Menkel’in “Balkonlu Odası’nı” tasvir etmiş. Ben de hayalimde canlandırarak okudum. Sonra resime bakayım dedim.Gugıl ve karşımda resim. İki koltuktan bahsediliyor resmin tasvirinde ve benim karşımda 2 sandalye duruyor. Şaşırdım. ⬇️

1900’lü yılların başlarında Rosa Luxemburg, Clara Zetkin’e yazdığı mektuplarda şöyle hitap ediyor: Klärchen. Hep “K” harfiyle.
Hem billûr gibi berrak (kelime anlamı) hem de Klaracığım demekmiş.
Çok hoş ve zarif değil mi?
Ve ben henüz bu iki güzel insanın hayatını okumadım:(((

Çalışmayı, sağlığı, eğlenceyi ve doğayla teması bir bütün olarak gören bahçıvan mühendis Lenné’den sonra Berlin James Hobrecht’in bir nevi ellerinin kaderine bırakılıyor. İnşaat mühendisi ve 33 yaşında. Atık su ve arazi konusunda uzmanlaşmış. JHobrecht ne yapıyor peki, sanki bu coğrafyanın beşli çetesi gibi çalışıyor. ⬇️

“İnsan da, çevresi de, nem yüklü rüzgârın (feng) dağlarla kavuşup suyu (Şui) ve tarım toprağını yaratmasıyla ortaya çıkan berekete muhtaç.”
Yazar evindeki tesisat tıkanıp evin her yerinden sular damlayınca eve tesisatçı dışında gelen uzmanlardan bir tanesi de Feng Şui uzmanı. Bu öğretinin tanımını yazar ilk cümledeki gibi yapmış. Etkileyici ama yazar diyor ki; ⬇️

Berlin şehrinin bir tesadüf üzerine kurulmadığını ilk sayfada çok iyi anladım. Bahçıvan bir mühendis, ismi Peter Joseph Lenné, suyu ile toprağı birbirinden ayırmadan düşünüyor. 5500 ağaç dikilmesini öngörüyor; dikiliyor. Sanayileşme ile köyden kente göçü görüyor; yığılarak yaşamayalım nefes alarak yaşayalım diyor.

“Su kenarında yaşananın tükenmeyen bir cazibesi var.”
Var gerçekten İstanbul Boğazını her köprüyü geçişte izlediğimde hissettiğim akışkanlık bana büyüleyici gelir.
Yazar devam ediyor: ⬇️