Katayoon’s Reviews > کمونیسم رفت، ما ماندیم و حتی خندیدیم > Status Update

چیزی که میان ما فاصله می‌انداخت، بیست و سه سال تفاوت سنی، یک جنگ، یک انقلاب و مذهبی متفاوت بود...

آگاهی و هشیاریِ اکولوژیکِ جامعه‌ای پسا-مصرفی را از جامعه‌ای فقیر و پیشا-مصرفی انتظار داشتن، چیزی نیست جز کارِ ذهنِ توتالیتر.

خیلی طول کشید تا فهمیدم محدود کردن خود در دایره‌ی هر نوع جهان‌بینی، می‌تواند ما را گرفتار فقر و رنج کند.

اگه یه چیزی توی زندگیم یاد گرفته باشم اینه که حالا که وطنی ندارم، دیگه فقط رفتنه که مهمه. سفر کردن. اصلا برای همین فرار کردم، که بتونم سفر کنم، هر جا بخوام برم و هیشکی هم جلومو نگیره، هیچی تو دنیا اینقدر کیف نداره.

هنوز هم از خودم می‌پرسم برای اینکه آدم به عنوان یک زن احساس تحقیر نکند، باید از کدام حداقل‌ها برخوردار باشد؟