مجید اسطیری’s Reviews > گلستان سعدی > Status Update

آنکه چون پسته دیدمش همه مغز
پوست بر پوست بود همچو پیاز

پارسایان روی در مخلوق
پشت بر قبله می‌کنند نماز

.

آهنی را که موریانه بخورد
نتوان بُرد از او به صیقل، زنگ

با سیه‌دل چه سود گفتن وعظ؟
نرود میخ آهنین در سنگ

.

چون بنده خدای خوش خوانَد
باید که به جز خدا نداند

.

هر سو دود آن که‌ش ز بر خویش براند
و آن را که بخواند به در کس ندواند

.

.
گر مرا زار به کشتن دهد آن یار عزیز
تا نگویی که در آن دم غم جانم باشد

گویم از بنده مسکین چه گنه صادر شد
کاو دل آزرده شد از من، غم آنم باشد

یکی پرسید از آن گم کرده فرزند
که ای روشن گوهر پیر خردمند

ز مصرش بوی پیراهن شنیدی
چرا در چاه کنعانش ندیدی؟

بگفت احوال ما برق جهان است
دمی پیدا و دیگر دم نهان است

گهی بر طارم اعلا نشینم
گهی بر پشت پای خود نبینم

اگر درویش در حالی بماندی
سر دست از دو عالم برفشاندی

هر که را جامه پارسا بینی
پارسا دان و نیک مرد انگار

ور ندانی که در نهانش چیست
محتسب را درون خانه چه کار؟

.
.

جامهٔ کعبه را که می‌بوسند
او نه از کرم پیله نامی شد

با عزیزی نشست روزی چند
لاجرم همچو او گرامی شد

.

فراموشت نکرد ایزد در آن حال
که بودی نطفه‌ای مدفون مدهوش
روانت داد و طبع و عقل و ادراک
جمال و نطق و رای و فکرت و هوش
ده انگشتت مرتب کرد بر کف
دو بازویت مرکب ساخت بر دوش
کنون پنداری ای ناچیز همت
که خواهد کردنت روزی فراموش؟

.
چو دخلت نیست خرج آهسته‌تر کن
که می‌گویند ملّاحان سرودی

اگر باران به کوهستان نبارد
به سالی دجله گردد خشک رودی