Βαγγέλης Ιωσηφίδης’s Reviews > De Mysteriis > Status Update

Στο διήγημα "Καταραμένος για πάντα" έζησα πάλι κάτι ξεχωριστό: την αέναη αναζήτηση ενός τόπου αχαρτογράφητου. Ο γεωγράφος τέμνεται με τον αποκρυφιστή σε ένα ανίερο σταυροδρόμι, κρυμμένο από τα μάτια των ευσεβών. Έτσι θα χαρακτήριζα το διήγημα με μία πρόταση.

Επίσης, είναι για σεμινάριο αυτή η γραφή, προς όσους φιλοδοξούν να γράψουν τρόμο υπαινικτικό, βαθύ, υπαρξιακό.

Έχω εκστασιαστεί με το διήγημα "Παγανιστικοί φόβοι"! Ο Τσαπραΐλης είναι μάστορας του tell, δείχνει μόνο ό,τι χρειάζεται, όταν χρειάζεται. Οι παρομοιώσεις του πρωτόγνωρες, βασισμένες στη φύση, το λεξιλόγιό του διαλεγμένο προσεκτικά για να δώσει ατμόσφαιρα, όλο το εύρημα της πλοκής ευφυέστατο και ταιριαστό. Δουλεμένο με όλες τις αισθήσεις το διήγημα, κυρίως με την όσφρηση στο τέλος, αλλά και με μια άλλη, έκτη, άγνωστη.

Το δεύτερο διήγημα, "Το Παγωμένο Φεγγάρι", παρά τις –αναμενόμενες πια– υπέροχα σκοτεινές περιγραφές, δε με κέρδισε αρχικά. Δε βοηθούσε η αποστασιοποιημένη ματιά προς τους δύο κεντρικούς χαρακτήρες και ίσως η έκταση. Ωστόσο, όσο πλησίαζε προς το τέλος έδενε και το κλείσιμο ήταν εντυπωσιακό και, με έναν σκοτεινά ποιητικό τρόπο, ταιριαστό. Οι εικόνες που δημιουργούσε στην πορεία παρομοίως ποιοτικές.

Είχε διαβάσει το πρώτο διήγημα, "Εκκλησία", μπορώ να πω πως για άλλη μια φορά, τώρα που το κρύο και το φθινόπωρο επιτάσσουν ζεστές κουβέρτες και μελαγχολική διάθεση, το ανάγνωσμα αυτό είναι ιδανικό.

Πολλή περιγραφή το διήγημα, λεξιλόγιο λεπτομερές και ταιριαστό, σε κάνει να χάνεσαι στον κόσμο του – συγκεκριμένα σε έναν θρύλο που πραγματώνεται... κάπως περίεργα. Εντυπωσιακά ελάχιστη πλοκή αλλά όμορφο το αποτέλεσμα.