Ahoura.7’s Reviews > مرگ قسطی > Status Update

من یکی حقِ شِکوه و آه و ناله نداشتم، هرگز!... زار زدن و الم‌شنگه به‌پا کردن حقِ انحصاریِ پدر مادرم بود... بچه‌ها چیزی نبودند جز یک دسته لاتِ وحشیِ نمک‌نشناسِ تن‌لشِ ولنگار!... همین که لب باز می‌کردم که از چیزی اظهار ناراحتی کنم هر دوشان خون به چهره می‌آوردند... یعنی که داشتم کفر می‌گفتم! به خدا و پیغمبر ناسزا می‌گفتم! به همهٔ مقدسات اهانت می‌کردم!...

عاشق‌بازی را ولش! اعتراف و از این حرف‌ها! مثل قضیهٔ خانواده‌ست! اولش متوجه نیستی اما بعد می‌بینی عجب چیز گَندی‌ست، غیر از کثافت‌کاری چیزی ندارد...

جداً عجب وضعی‌‌ست که تنها جاهایی که برای نفس کشیدنِ آدم مانده یکی از یکی هولناک‌تر است...

چه فایده‌ای داشت که بیشتر از آن اصرار کنم و با همچو آدم‌های نفهمی حرف بزنم. به‌نظر من که از یک طویله خر هم خرتر بودند.

روز به روز آس و پاس‌تر می‌شدیم.

به‌نظرش می‌آمد که آینده تیره و تارست و بدبختی‌مان تمامی ندارد...