مجید اسطیری’s Reviews > رویای آمریکایی: روایتی دیگر از تاریخ مردم آمریکا > Status Update

زنان و دختران نوجوان بسیاری به عنوان خدمتکار قراردادی به مستعمره‌ها رفتند. زندگی آنان با زندگی بردگان تفاوت چندانی نداشت. دوران خدمتکاری آن‌ها پایان می‌یافت و طی دوران خدمتکاری باید از اربابان و خانم خانه اطاعت می‌کردند و حتی گاهی مورد سوءاستفاده‌ی جنسی قرار می‌گرفتند. به نوشته‌ی تاریخچه‌ای با عنوان «زنان شاغل آمریکا» خدمتکاران زن، حقوق کم دریافت می‌کردند و با آن‌ها سختگیرانه و بی ادبانه رفتار می‌شد.

با زنان چطور رفتار می‌شد؟
اولین اردوگاه‌های مستعمره های آمریکا تقریباً به طور کامل مردانه بودند. زنان را به آنجا می‌بردند تا همسر مردان شوند، بچه به دنیا آورند و همراه آنها باشند. در سال ۱۶۱۹ م. یک کشتی حامل نوزده زن به «جیمز تاون» ويرجينيا رسید. آنها توافق کرده بودند در ازای هزینه ی عبور از اقیانوس اطلس به مستعمره بروند و با مردانی که هیچ‌گاه ندیده بودند، ازدواج کنند.

زنان در دوران اولیه ی آمریکا
برخی کتب تاریخی چنان تاریخ را نشان میدهند که گویی نیمی از مردم «آمریکا» وجود خارجی نداشته‌اند. کتب تاریخ از مکتشفان تجار، سیاست مداران و ژنرال‌ها سخن میگویند که البته همگی مرد هستند. در دوران اولیه ی آمریکا زنان نمی‌توانستند این مشاغل را داشته باشند؛ آنها در برابر دیدگان تاریخ، نامرئی بودند.

آیا پدران بنیان گذار آمریکا، خردمند و عدالت پیشه بودند و تلاش کردند توازن قدرت را برقرار سازند؟ آنها در پی توازن نبودند؛ مگر توازنی که امور را همچون قبل حفظ کند. آن‌ها به یقین خواهان برابری میان برده و ارباب، ثروتمند و فقیر یا سرخ پوست و سفیدپوست نبودند. نیمی از مردم کشور حتی مورد توجه پدران بنیان گذار قرار نگرفتند؛ این شهروندان نامرئی، زنان آمریکا در دوران اولیه بوند.

همه ی جوامع خود را به گروه اقلیت و گروه اکثریت تقسیم می‌کنند. گروه اوّل، ثروتمندان و نجیب زادگانند و گروه دوم، توده ی مردم. مردم یاغی و دائماً در حال تغییرند. آنها به ندرت درست قضاوت میکنند یا صحیح را از ناصحیح تشیخص می‌دهند. بنابراین سهم معین و دائمی از حکومت را به دست اولین قشر بدهید... هیچ چیز جز یک هیئت دائمی نمی‌تواند با بی احتیاطی و نابخردی دمکراسی مقابله کند.

.
هنگامی که سربازان دیگری در «نیوجرسی» سرکشی کردند این بار جرج واشینگتن آماده بود و موضع سخت گیرانه تری اتخاذ کرد. او فرمان داد دو نفر از رهبران کلیدی شورش توسط جوخه ای متشکل از دوستان خودشان به رگبار بسته شوند. آن جوخه هنگام شلیک گلوله گریه می‌کردند. واشینگتن گفت:
این یک «سرمشق» بود!

رهبران انقلاب استقلال به توده‌های مردم فقیر اعتماد نداشتند اما برای شکست بریتانیا به کمک آنها محتاج بودند. آنان چطور می‌توانستند برای رسیدن به هدف خود حمایت بیشتری به دست آورند؟ یک راه، پیشنهاد پاداش به خدمت کنندگان در ارتش بود. مردان قشر پایین به امید کسب درجه، مقداری پول و بالا رفتن در طبقه بندی های جامعه به ارتش پیوستند.

اعلامیه استقلال آمریکا از بریتانیا، سرخ پوستان، بردگان سیاه پوست و زنان را در بر نگرفت. مثلاً در ارتباط با سرخ پوستان بیست سال پیشتر «دولت ماساچوست» آنها را یاغی، دشمن و خائن نامید و در قبال پوست هر سرخپوست، پول نقد پیشکش می‌کرد.

.

ادموند مورگان که مورّخ برده داری در «ویرجینیا» است، در کتاب خود با عنوان برده داری آمریکایی می‌نویسد:

نژاد پرستی احساسی «طبیعی» حول تفاوت‌های میان سیاهان و سفیدها نبود؛ بلکه رهبران جامعه ی سفیدپوست به تقویت دیدگاه منفی از سیاهان می‌پرداختند.
.

«بوستون» در سال ۱۷۱۳ .م. بحران غذایی شدیدی را تجربه کرد. تاجر ثروتمندی به نام اندرو بلچر با وجود گرسنگی مردم شهر، غلات شهر را به جزایر کارائیب فرستاد، چون سودآوری آنجا بیشتر بود. جمعیتی دویست نفره اقدام به شورش کردند. آنها برای یافتن غذا به انبارهای بلچر هجوم بردند و نایب حکمران مستعمره را که می‌خواست مانع آن‌ها شود، به ضرب گلوله کشتند.