مجید اسطیری’s Reviews > فقر احمق می‌کند > Status Update

آیا فقرا نمی توانند با تمرین مداوم به اراده ای مستحکم تر دست یابند؟ شواهد چندانی وجود ندارد که نشان دهد ظرفیت اراده با استفاده از آن افزایش می یابد. (!) حتی اگر فقرا اراده را افزایش میدادند به نظر میرسد که بازهم این افزایش برای دستیابی به لغزش ناپذیری مورد نیاز کافی نیست. واقعیت این است که شواهد بسیاری در تعارض با برداشت از اراده وجود دارد.
پژوهش‌های اخیر حاکی از آنند که استفاده از خودمهاری باعث خالی شدنش می‌شوند.(!)

کمیابی باعث بروز رفتارهایی می‌شود که ما را کوته بین می‌کند. زمانی که گرفتاریم، هزینه های سلامتی غذا خوردن در رستوران (در آینده) را نادیده می‌گیریم. زمانی که در تنگنای مالی قرار داریم به ملزومات بازپرداخت وام کوتاه مدت در آینده فکر نمی‌کنیم. زمانی که برای رسیدن به یک ضرب الاجل کار می‌کنیم از مزایای آینده تمیز نگه داشتن دفاتر کارمان غافل می‌شویم.

آنچه فقرا دارند مهارتی ویژه است: آنها در هماهنگ کردن دخل و خرج روزمره بهتر عمل می‌کنند. از یک دلار بهره بیشتری می برند. آنها در تشخیص ارزش پول متخصص می شوند. این تخصص می‌تواند در بعضی شرایط باعث شود عقلایی تر ظاهر شده و کمتر در معرض ناسازگاری قرار بگیرند اما وجود این موضوع بی هزینه نیست. تمرکز حاصل از این تخصص، تونل زنی را نیز به همراه خود می آورد. و تونل زنی هم یک خروار پیامد منفی به همراه خواهد داشت.

جامعه مصرفی | ژان بودریار
جنبه منفی میل یعنی وجه دیگر دوگانگی اقتصاددانان و روانشناسان که با تعادل و عقلانیت زندگی می‌کنند. آنان چنین فرض میکنند که همه چیز در گرایش مثبت سوژه به ابژه در حالت نیاز انجام می‌شود. اگر سوژه رضایت حاصل کند، همه چیز گفته شده است. آنان فراموش میکغنند که نیاز ارضاشده وجود ندارد؛ یعنی چیزی که به پایان رسیده باشد و در آن تنها جنبه مثبت باشد، وجود ندارد. فقط میل وجود دارد.

در حالی که تمرکز ما روی عوامل روانی ناشی از کمیابی است، شاید اثر کمیابی فراتر از مباحث روان شناختی باشد. شاید بتوان آن را واقعیتی ریاضی دانست. کمیابی می‌تواند به لحاظ لجستیکی مسائل چیدمان را دشوار تر کند. ذهن که به واسطه عوامل روانی ناشی از کمیابی به چالش کشیده شده، ممکن است خود را در دنیایی احساس کند که از نظر محاسباتی پیچیده تر است.

وقتی پهنای باند (ذهن) در تنگنا قرار گیرد، بی توجهی پدید می‌آید. پهنای باند ما را به شدت و به شکلی دور از انتظار تغییر می‌دهد. نه تنها وجود این تغییر، که ابعاد آن نیز شگفتی‌آور است. روان‌شناسان دهه‌ها به ثبت تأثیر بار شناختی روی بسیاری از جنبه‌های رفتار پرداخته‌اند. از حواس پرتی و فراموشکاری گرفته تا کنترل انگیزه‌های ناگهانی، از مهمترین نمونه های این رفتارهاست.

کمیابی باعث میشود نتوانیم روی چیزهای دیگر تمرکز کنیم زیرا کمیابی توجه ما را تسخیر می کند و تمرکز بر آن غیر ارادی است. تونل کمیابی، حتی زمانی که تلاش میغکنیم کار دیگری انجام دهیم، ما را به داخل خود می‌کشد. وقتی کمیابی یک قسمت از زندگی را فرامی‌گیرد، توجه و نیروی تفکر کمتری برای قسمت‌های دیگرش خواهیم داشت.

«آتش‌نشانی» نه تنها به خطا می‌انجامد، بلکه این خطاها بسیار قابل پیش‌بینی‌اند: کارهای مهم غیرفوری نادیده گرفته می شوند!
اصطلاح «آتش‌نشانی» همان طور که از نامش برمی‌آید به معنای مقابله با مشکلات فوری (آتش) است؛ مشکلات دیگر هر اندازه مهم، فدای فوری‌ترین مشکلات می‌شوند. نتیجه این روند این است که مشکلات ساختاری که مهم اما قابل تعویق هستند هیچگاه حل نمی‌شوند.

وقتی زمانی ۴۰ دقیقه ای را برای رفتن به جایی اختصاص می دهید که نیم ساعت با شما فاصله دارد یا وقتی مقداری پول را از بودجه ماهیانه تان برای روز مبادا کنار میگذارید، دقیقاً دارید "جای خالی" ایجاد می‌کنید. زمانی که با کمیابی رو به رو می شوید، وجود جای خالی ضروری است و این در حالی است که اغلب اوقات نمی توانیم برایش برنامه ریزی کنیم. البته که بخش عظیمی از آن به این دلیل است که کمیابی انجام چنین کاری را مشکل میکند.

معمولا پاسخمان برای بسیاری از مشکلات، آموزش مهارتهای مورد نیاز به افراد است. در مواجهه با مشکلات فرزند پروری برنامه های مهارتهای فرزند پروری، در مواجهه با اشتباهات مالی کلاس های آموزش مالی، در مواجهه با کارکنانی که دچار کمبود مهارت های اجتماعی هستند کلاسهای مهارت های نرم و... طوری با "آموزش" برخورد میکنیم که انگار کم گزند ترین راه حل و سراسر خیر است. اما وقتی پهنای باند محدود باشد چنین چیزی دیگر صادق نیست.