AmirHossein’s Reviews > The Seminar of Jacques Lacan: The Four Fundamental Concepts of Psychoanalysis > Status Update

اینگونه نیست که ابژه تکیه‌گاهِ میل باشد، فانتزی تکیه‌گاهِ میل است. سوژه، خود را در نسبت با توده‌ای هرچه پیچیده‌تر از دال‌ها، به‌مثابه سوژه‌ی میل برمی‌سازد. این امر در صورتی‌ که فانتزی به‌شکلِ یک سناریو ظاهر شود به‌خوبی آشکار است؛ [سناریویی] که در آن سوژه، کمابیش قابل‌ِ شناسایی، جایی در نسبت با ابژه حضور دارد، گسسته، دوپاره، معمولا دوگانه، و ابژه نیز غالبا هرگز چهره‌ی راستین‌اش را نشان نمی‌دهد.

منظور فروید از اصلِ لذت تلاش روان برای کاهش تنش است؛ بعدتر می‌گوید هر رانه‌ها، از جمله رانه‌ی جنسی، نیز تابع اصل لذت‌اند و اگر هیچ چیز رانه را مهار نکند میل‌اش کاهشِ تنش تا جایی‌ست که ارگانیسم به‌سوی مرگ کشیده شود. لکان مفهوم ژوئیسانس را وارد می‌کند: لذتِ ویرانگرِ عبورکرده از اصلِ لذت و این دردِ پیچیده در لذت که دیگر نمی‌توان از آن دست کشید تا آن‌جا پیش می‌رود که با نابودیِ سوژه، با مرگ، مماس شود.

تفسیر، هرچه به پایانِ خود نزدیک‌تر می‌شود، به سویِ میل جهت‌گیری می‌کند؛ میلی که، به معنایی معین، با تفسیر این‌همان است. میل، در حقیقت، خودِ تفسیر است.

این‌که تنفر را مثال زدم اتفاقی نبود. در افولِ امرِ جنسی‌سازی‌شده، میل خود را در دو چهره نشان می‌دهد: یک‌سو تنفر است؛ تنفری که از تبدیل‌شدنِ شریک جنسی به یک واقعیت صرف پدید می‌آید، هر معنایی که این واقعیت داشته باشد.

چه راهی بهتر برای اطمینان یافتن از چیزی که در آن به خطا رفته‌ایم، از این‌که دیگری را قانع کنیم آنچه می‌گوییم حقیقت دارد؟ آیا این ساختارِ بنیادیِ بُعدِ عشق نیست — همان بُعدی که انتقال امکان ترسیمش را به ما می‌دهد؟ با قانع کردن دیگری که او واجدِ چیزی‌ست که می‌تواند ما را کامل کند، ما خود را مطمئن می‌سازیم که بتوانیم همچنان درباره‌ی آنچه واقعا کم دچار فقدان آنیم به خطا بمانیم.

در دیالکتیک میان چشم و نگاه، از همان آغاز می‌بینیم که هیچ‌گونه هم‌پوشانی‌ای وجود ندارد؛ برعکس، چیزی فریبنده در میان است. وقتی در عشق، من نگاهی را از دیگری طلب می‌کنم، آنچه ژرف‌ترین نارضایتی را پدید می‌آورد و همواره غایب است، این است که — تو هرگز از آن‌جایی که من تو را نگاه می‌کنم مرا نمی‌بینی.
و برعکس، آن‌چه که بدان نگاه می‌کنم، هرگز آنی نیست که می‌خواهم ببینم.