Mohammad’s Reviews > درمان شوپنهاور > Status Update

«می‌دونی یاد چی افتادم؟ وقتی بچه بودم، بیشتر غذاهایی رو که مامانم می‌پخت، نمی‌خوردم. همیشه می‌گفتم "دوست ندارم"، و اون همیشه جواب می‌داد "وقتی تا حالا نچشیدی‌ش، از کجا می‌دونی دوست نداری؟" حرفای تو درباره‌ی زندگی، منو یاد اون ماجرا می‌ندازه.»

«یقین پیدا کن که داوری‌های ذهنی‌ات، داوری‌های عینی را از چشمت پنهان نکند.»

فیلیپ گفت: «یکی از فرمول‌های شوپنهاور که خیلی به من کمک کرد، این ایده بود که شادی نسبی از سه منبع سرچشمه می‌گیره: آنچه هستی، آنچه داری و آنچه در چشم مردم جلوه می‌کنی. اون اصرار داره که ما باید فقط بر اولی تمرکز کنیم و بر دومی و سومی -بر داشته ها و بر وجهه‌مان- سرمایه‌گذاری نکنیم چون کنترلی بر اون دو تا نداریم؛ چون از ما گرفته می‌شن -درست مثل پیری گریزناپذیر که داره زیبایی تو رو ازت می‌گیره. در واقع، شوپنهاور گفته

ولی حالا که به آن زن جوان در حال مراقبه می‌اندیشید، احساسات ملایم‌تری داشت: طغیان احساس همدردی با او و همه‌ی همتایان انسانی‌اش که قربانی آن پیچش هوسبازانه‌ی تکامل بودند که خودآگاهی را به ارمغان آورد ولی ابزار روان‌شناختی موردنیاز را برای کنار آمدن با درد هستی فانی فراهم نکرد. در نتیجه در طول سال‌ها، قرن‌ها و هزاره‌ها، انکارهایی موقت برای فانی بودنمان دست و پا کردیم. آیا هیچ‌یک از ما هرگز توانسته‌ایم بر جست‌وجویمان