Mohammad > Recent Status Updates

طبیعت زندگی، تغییر است و طبیعت آدم‌ها، مقاومت در برابر تغییر.

به عنوان یک درمانگر در مورد درد زیاد می‌دانم، در مورد اینکه درد چطور با فقدان مرتبط است. اما چیزی را هم می‌دانم که عموم افراد کمتر از آن باخبرند: اینکه تغییر و فقدان، دو یار جدایی‌ناپذیرند. بدون فقدان نمی‌توانیم تغییر داشته باشیم.

همونطور که love at first sight داریم (اگرچه من بهش اعتقادی ندارم)، برای موسیقی هم یه چیزی به نام love at first listen داریم.
برای خوندنی‌ها باید چیزی شبیه love at first page داشته باشیم.

ولی اخیرا با این کتاب به این کشف دست یافتم که یه چیزی هم باید تحت عنوان love at every paragraph داشته باشیم برای خوندنی‌جات!

خلاصه که این شرح حال این کتاب برای من و این روزهامه.

«می‌دونی یاد چی افتادم؟ وقتی بچه بودم، بیشتر غذاهایی رو که مامانم می‌پخت، نمی‌خوردم. همیشه می‌گفتم "دوست ندارم"، و اون همیشه جواب می‌داد "وقتی تا حالا نچشیدی‌ش، از کجا می‌دونی دوست نداری؟" حرفای تو درباره‌ی زندگی، منو یاد اون ماجرا می‌ندازه.»

«یقین پیدا کن که داوری‌های ذهنی‌ات، داوری‌های عینی را از چشمت پنهان نکند.»

روسو در کتاب خیال‌پردازی‌هایش می‌نویسد: «درست است که وقتی تنها می‌شوم از عصاره‌ی وجود خودم تغذیه می‌کنم اما این عصاره تمام‌شدنی نیست.»

چه لذتی داره همراهش شدن. از یه طرف حریصم واسه سریع‌تر خوندنش، از یه طرف دلم نمیخواد زود تموم بشه :/

حاکم سرنوشت خویش شدن دشوار است. ولی نه به دشواری عمری گریز از آن. پذیرش آسیب‌پذیر بودنِ خود خطرناک است. ولی نه به اندازه‌ی گذشتن از عشق و حس تعلق و نشاط تجاربی که بیش از همیشه آسیب‌پذیرمان می‌سازند. تنها زمانی قدرت بی‌نهایت نور وجودمان را کشف خواهیم کرد، که شهامت کند و کاو در تاریکی‌ها را داشته باشیم.

در انگلستان اگر تنها یک مذهب بود، خطر استبداد بود؛ اگر دو مذهب بود، سر همدیگر را می‌بریدند؛ ولی آنها سی مذهب دارند، و خوب و خوش در آرامش با هم به‌سر می‌برند.

هیچ ارزش مطلقی وجود ندار، هیچ حقیقت مطلقی وجود ندارد که ما همه باید بپذیریم و به ما بگوید چگونه باید زندگی کنیم. به‌عکس، این به عهده‌ی هر فرد است که برای خودش معین کند چه چیزی ارزش آن را دارد که به‌خاطرش زندگی کند و بمیرد.

با این‌همه، شخصی که انگیزه‌ی اعمالش یک ترس دائمی است، صفتی را از دست می‌دهد که کل فرهنگ از دل آن صفت بر می‌آید: او خلاقیتش را از دست می‌دهد، چشم‌اندازش را از دست می‌دهد. رفتار او را می‌توان به رفتار ساکنان شهری محاصره‌شده تشبیه کرد. یگانه آرزوی او زنده ماندن است.
زمانی که شمار شهروندان به‌ظاهر وفادار، آن خدمتگزاران حلقه به گوش اما غیرخلاق، به اوج خودش می‌رسد، زمانی که نتیجه انتخابات به طرزی قاطع و یک صدا به نفع رژیم

با این‌همه، شخصی که انگیزه‌ی اعمالش یک ترس دائمی است، صفتی را از دست می‌دهد که کل فرهنگ از دل آن صفت بر می‌آید: او خلاقیتش را از دست می‌دهد، چشم‌اندازش را از دست می‌دهد. رفتار او را می‌توان به رفتار ساکنان شهری محاصره‌شده تشبیه کرد. یگانه آرزوی او زنده ماندن است.
زمانی که شمار شهروندان به‌ظاهر وفادار، آن خدمتگزاران حلقه به گوش اما غیرخلاق، به اوج خودش می‌رسد، زمانی که نتیجه انتخابات به طرزی قاطع و یک صدا به نفع رژیم

هرتلاشی برای رهانیدن انسان در واقع تلاشی است برای رهانیدن او از ترس، برای خلق کردن وضعیتی که در آن انسان بتواند استقلالش را چونان تهدیدی برای جانش نبیند. قدرت هر چه کشنده‌تر و هر چه تمام‌تر باشد، هر چه بیش‌تر انسان را از آزادی‌اش محروم می‌کند و وحشت می‌پراکند.
اگر قدرت به چنین تمامیتی برسد می‌تواند دست به هر عمل خودسرانه‌ای بزند، می‌تواند هر کسی را به دروغ متهم کند، بازداشتش کند، محاکمه‌اش کند، و به جنایت‌های خیالی

در آن زمانی که رژیمی جنایتکار قواعد قانون را به کلی زیر پا می‌گذارد، در آن زمانی که جرم و جنایت مجاز شمرده می‌شود، در آن زمانی که عده‌ی معدودی که فراتر از قانون هستند می‌کوشند دیگران را از شان و کرامت و حقوق اولیه‌شان محروم کنند، اخلاق مردمان عمیقا آسیب می‌بیند.
***
هر جامعه‌ای که بنایش بر بی‌صداقتی است و هر جرم و جنایتی را تحمل می‌کند با این بهانه که این بخشی از رفتار عادی انسانی است، رفتاری منحصر به مشتی از نخبگان،

ایراد دیگری که به نافرمانی مدنی گرفته‌اند این است که چنین کاری مشوق قانون‌شکنی است و قانون‌شکنی در بلندمدت ممکن است تیشه به ریشه‌ی قدرت حکومت و حکومت قانون بزند، و این خطر از هر گونه منافع احتمالی حاصل از این قسم نافرمانی به درجات بیشتر است. وقتی که احترام به قانون رنگ ببازد، ولو به دلایل اخلاقی، این خطر هست که از پی آن، هرج‌ومرج فراگیر پدیدار شود.

زندگی رویهم رفته جهنم است، اما اگر آدم تا آنجایی که می‌تواند از آن لذت نبرد، خیلی احمق است.

هر انسانی ترکیبی است از بخشی که در آن به جهان چشم گشوده، خانه‌ی شهر یا کلبه‌ی روستایی که در آن راه رفتن آموخته، بازی‌هایی که به کودکی کرده، افسانه‌هایی که از دیگران بازشنیده، غذایی که خورده، مدرسه‌ای که به آن رفته، ورزش‌هایی که دنبال کرده، شاعرانی که شعر آنان را خوانده و خدایی که در او ایمان نهاده است. این‌ها همه دست به دست هم داده تا او را آنچه هست ساخته است. و اینها نه چیزی است که انسان از راه شنیدن به هستی و کیفیت

شیمی‌دانان آلومینیم را در دهه‌ی ۱۸۲۰ کشف کردند، اما جدا کردن این فلز از کانه‌ی آن بسیار دشوار و پرخرج بود. تا چند دهه، آلومینیم بسیار گرانتر از طلا بود. در دهه ۱۸۶۰ امپراتور فرانسه، ناپلئون سوم، دستور می‌داد برای میهمانان بسیار مهمش قاشق و چنگال آلومینیمی سر میز غذا بگذارند. میهمان‌های کم‌اهمیت‌تر ناچار بودند با قاشق و چنگال طلا غذا بخورند. اما شیمی‌دانان در پایان قرن نوزدهم راهی برای استخراج مقادیر عظیم آلومینیم

بعد از گذراندن چند ماه در زیرزمین خانه‌ی پدری، یک آپارتمان نزدیک دانشگاه اجاره کردم و همان موقع بود که هم متاآمفتامین را کشف کردم و هم کانسپچوال آرت را. هر دوِ این‌ها خطرناک‌اند ولی ترکیب‌شان می‌تواند کل تمدن را نابود کند.

دوازده لحظه در زندگی هنردمند ش خیلی بامزه بود.

طبق تعریف، انقلاب پیش‌بینی ناپذیر است. انقلاب پیش‌بینی پذیر هرگز رخ نخواهد داد.
چرا نه؟ تصور کنید که در سال 2010 هستیم و یک کارشناس مجرب علوم سیاسی با همکاری یک نابغه‌ی کامپییوتر الگوریتم خطاناپذیری را ایجاد کرده اند که، با وصل شدن به یک دستگاه رابط جذاب، می‌تواند به عنوان «پیشگویی کننده‌ی انقلاب» به بازار عرضه شود. اینها خدمات خود را به رئیس جمهور مصر، حسنی مبارک، ارائه می‌کنند و، در ازای یک پیش‌پرداخت سخاوتمندانه،

شیوه‌ی صحیح خواندن کتاب:
یک پاراگراف تا حداکثر پنج صفحه از کتاب را مطالعه کنید.
سرِ خود را در میان دو دست گرفته، به آرامی بر روی میز قرار داده تا کمی از داغی آن کاسته شود.
پس از خنک شدن، دقایقی قدم زده تا مطالب ته‌نشین شوند.
چند تنفس عمیق و کوبیدن متوالی سر به دیوار، به هضم کامل عناوین قبلی و گرم شدن مجدد آن برای ادامه‌ی کار کمک می‌کند!

در پایان می‌توانید به راحتی کتاب را بسته و سر به بیابان بگذارید!

صد صفحه‌ی ابتدایی بمباران اطلاعاتی میکنه از تکامل انسان! که بعضی‌هاشون عجیبن، برخی هیجان‌انگیز و یه سری هم تلخ.
به مسائلی مانند چگونگی رشد مغز، استفاده از ابزار، اجتماعی شدن، اختلال در اکو سیستم با رشد سریع گونه‌ی انسان خردمند، آشپزی و صرفه جویی در وقت، نژادپرستی، اولین پاک‌سازی قومی تاریخ، پیدایش زبان و تخیل جمعی (مانند داستان، پول، شرکت و...) و کلی حدس و گمان در ارتباط با نسل‌های قبلی انسان‌ها.

من منحصرا آرزو دارم که متذکر شوم ما باید رفتارمان نسبت به یک جانی همان رفتاری باشد که نسبت به یک مریض طاعونی می‌باشد. هر یک از این دو خطری برای جامعه بوده و باید آزادی هر یک از آن‌ها آن‌قدر کم شود که خطرش متوقف گردد. ولی مردی که مبتلا به طاعون است مورد ترحم و هم‌دردی ما است، در حالی که جنایتکار مورد تنفر ما است. این کاملا غیرعقلانی است، به علت همین طرز تفکر و اختلاف است که زندان‌های ما در معالجه زندانیان کمتر موفق

فیلیپ گفت: «یکی از فرمول‌های شوپنهاور که خیلی به من کمک کرد، این ایده بود که شادی نسبی از سه منبع سرچشمه می‌گیره: آنچه هستی، آنچه داری و آنچه در چشم مردم جلوه می‌کنی. اون اصرار داره که ما باید فقط بر اولی تمرکز کنیم و بر دومی و سومی -بر داشته ها و بر وجهه‌مان- سرمایه‌گذاری نکنیم چون کنترلی بر اون دو تا نداریم؛ چون از ما گرفته می‌شن -درست مثل پیری گریزناپذیر که داره زیبایی تو رو ازت می‌گیره. در واقع، شوپنهاور گفته

چیزی که داشتم بهش فکر می‌کردم این بود که بانی و ربه‌کا درد مشابهی دارن. بانی نمی‌تونه نامحبوب بودن رو تحمل کنه در حالی که ربه‌کا نمی‌تونه دیگه محبوب نبودن رو تحمل کنه. هر دو گروگان هوسی‌اند که در سر دیگران می‌گذره. به عبارت دیگه، شادی برای هر دوی اونا، در دستان و سرهای دیگرانه. و درمان هردو شون هم یکیه: هرچه دارایی درونی فرد بیشتر باشد، کمتر از دیگران می‌خواهد.

ولی حالا که به آن زن جوان در حال مراقبه می‌اندیشید، احساسات ملایم‌تری داشت: طغیان احساس همدردی با او و همه‌ی همتایان انسانی‌اش که قربانی آن پیچش هوسبازانه‌ی تکامل بودند که خودآگاهی را به ارمغان آورد ولی ابزار روان‌شناختی موردنیاز را برای کنار آمدن با درد هستی فانی فراهم نکرد. در نتیجه در طول سال‌ها، قرن‌ها و هزاره‌ها، انکارهایی موقت برای فانی بودنمان دست و پا کردیم. آیا هیچ‌یک از ما هرگز توانسته‌ایم بر جست‌وجویمان