Parham’s Reviews > شیاطین > Status Update

من همه عمر دروغ گفته ام. حتی زمانی که راست میگفتم دروغ می گفتم. من هرگز برای حقیقت حرفی نزده ام. همیشه فقط برای خودم حرف می‌زده‌ام. پیش از این هم به این امر واقف بوده ام. اما تازه حالاست که به روشنی میبینم...
من شاید همین حالا هم دروغ بگویم. بله، حتما دروغ می گویم. بدی کار این است که دروغ های خود را باور می کنم. مشکل‌ترین کار در زندگی دروغ نگفتن است... و دروغ‌های خود را باور نکردن.

راه فراخ صحرا، راهی ست دراز، دراز که پایانش پیدا نیست. درست مثل راه عمر آدمی، مثل رویاهای آدم‌ها‌.

من درست است که شیشه شمایل مقدس را شکسته‌ام، ولی فقط میخواستم مرواریدش را بدزدم. اما از کجا می‌دانی که همان اشک‌هایی که ریختم از برکت زخم‌هایی که روحم خورده و خونی که از جگرم ریخته، در بوته‌ی قادر بزرگ همان دقیقه به مروارد مبدل نشده باشد؟ چون من همان یتیمی هستم که روز و شب سرپناهی ندارم که در آن پنهان شوم...

فعلا با رسیدن به نیمه کتاب یه ذره ازین حس که یه جاهایی انگار میفهمم نویسنده منظوری داره ازین حرف این شخصیت یا عمل این شخصیت، اما هنوز واضح نیست برام که چیه... کم شده. هنوز مونده...

معلمی که خدای شاگردانش را مسخره می‌کند و بر گهواره‌شان تف می اندازد از ماست. وکیلی که از آدمکش تحصیلکرده‌ای به این اعتبار دفاع می‌کند که ذهنی تواناتر از قربانیانش دارد و برای به دست آوردن پول چاره‌ای جز کشتن آن‌ها نداشته است از ماست، شاگردان مدرسه‌ای که خون دهقانی را به هوس احساس عجیبشان حین ارتکاب قتل می‌ریزند از مایند. اعضای هیئت منصفه‌ای که علی الاصول جنایتکاران را تبرئه می‌کنند از مایند و دادستانی که می‌ترسد...

... این فکر که فقط یک ضربه کوچک بر شقیقه وارد شود و همه این دردها و زشتی‌ها به آخر برسد. آن‌وقت بگذار مردم هرچه میخواهند بگویند یا فکر کنند. تا هزارسال و بیشتر. این طور نیست ؟!

یک زندگی می‌گذرد، زندگی دیگری شروع می‌شود. آن هم به آخر می‌رسد و سومی شروع می‌شود و همینطور تا بی‌نهایت. پایان هر زندگی مثل این است که با قیچی بریده شده باشد.