Zohreh Hanifeh’s Reviews > ناتمامی > Status Update

بالاخره روزی یک نفر از راه می‌رسد و بهت می‌فهماند قصه را تو نمی‌نویسی که تمام کردنش با تو باشد. حتی ناتمام گذاشتنش هم با تو نیست. اسمش را بگذار جبر یا اختیار مشروط؛ نتیجه یکی است.

لعنت به همهٔ کسانی که بعد از خودشان، بقیه را غیرقابل‌تحمل می‌کنند. آن‌قدر متفاوت‌اند که وقتی نیستند، حفره‌ای خالی در دلت به جا می‌ماند. هر جایی که به هر شکلی ربطی به او داشته باشد، یک حفره به جا مانده که آزارت می‌دهد، می‌خوردت. حفره‌ای که هیچ‌کس به جز خودش نمی‌تواند آن را پر کند.