Ali Amiri’s Reviews > ‫شاهنامه، دفتر یکم > Status Update

جمشید:

منم گفت با فره ایزدی / همم شهریاری و هم موبدی

اولین نکبتی که تو تاریخ سیاست و دین رو به هم آمیخت و لاجرم ادعای خدایی کرد. ولی خب با اره دو نیم شد و سرنوشت همۀ اونهایی که روی زمین ادعای خدایی کردن همین بوده و خواهد بود.

جهانا مپرور چو خواهی درود / چو می‌بِْدرَوی پروریدن چه سود

در انتهای سرگذشت تقریباً همۀ پادشاهان، فردوسی از جهان و ذات بی‌رحم هستی شکایت می‌کنه، و این ابیات جزو زیباترین سروده‌هاش محسوب می‌شن از دید من.

سرانجام خوندن شاهنامه به‌تصحیح استاد خالقی مطلق رو شروع کردم. مدت‌ها بود می‌خواستم شروعش کنم و مایه و مجالش نبود. حالا که هست، عیش مدام

تا اینجای کار، عجیب‌ترین بیت این بوده، بعد از توصیف آفرینش آفتاب
ایا آنکه تو آفتابی همی / چه بودت که بر من نتابی همی

کزازی می‌گه احتمال داره منظورش بانوی خانه‌اش باشه، و مادرم می‌گه منظورش امیرک منصوره...، احتمالاً این ابیات یا این بیت خاص رو بعدها سروده باشه، نزدیک به سرانجام کار.