Motahhareh ’s Reviews > چند روایت معتبر > Status Update

وقتی پرسید حالم چطور است گفتم بدتر از همیشه این روزها برای من همه چیز سیاه و تاریکه از ساختمونها گرفته تا آدمها تا خیابانها تا هر چی که به ذهنت برسه
علیرضا از پنجره‌ی اتوبوس به بیرون نگاه کرد دبستانی تازه تعطیل شده‌بود و بچه ها مثل پرندگانی که از قفس آزاد شده‌ باشند بیرون میدویدن
بعد به من نگاه کرد و چیزی گفت که کیف کردم گفت دنیا نگاتیو آخرت است به بچه ها اشاره کرد و گفت یعنی تو این سیل روشنی این سیل نور رو نمیبینی؟

گاهی چیزها رو نباید دید. نباید شنید. نباید گفت. گاهی نباید کسی رو دوست داشت. حالیته که چی می‌گم، شاعر؟
*
*
*
همه‌ی این جماعتی که می‌بینی، می‌دونی واسه‌ی چی از کله‌ی سحر تا بوق سگ می‌دون؟ واسه‌ی پول. واسه‌ی اینکه اگه پول نداشته باشن قدم از قدم نمی‌تونن بردارن. از اون که کنار خیابون کفش‌های جماعت رو واکس می‌زنه تا اون که ساختمون شصت طبقه هوا می‌کنه، همه دنبال یه چیز می‌گردن: پول.

دوست داشتن را نمی‌توان معنا کرد. نمی‌توان نوشت. نمی‌توان نقاشی کرد. نمی‌توان نگاه کرد. دوست داشتن را فقط باید نوشید. باید حس کرد. باید بویید. باید گفت بی آنکه کسی حتی معشوقت معنای آن را بفهمد. باید سوخت. باید دود شد. باید پروانه شد. باید پروانه شد. باید ... دوستت دارم.

کاش یکی از آجرهای خانه‌ات بودم، یا یک مشت خاک باغچه‌ات. کاش دستگیره‌ی اتاقت بودم تا روزی هزار بار مرا لمس کنی. کاش چادرت بودم. نه، کاش دست‌هات بودم. کاش چشم‌هات بودم. کاش دلت بودم. نه، کاش ریه‌هات بودم تا نفس‌هات رو در من فرو ببری و از من بیرون بیاری. کاش من تو بودم. کاش تو من بودی. کاش ما یکی بودیم. یک نفرِ دوتایی.
*
*
*
یکی می‌ترسه از نزدیک تماشات کنه.

گفتی: حال چگونه است؟
گفتم: تو همه آب، من همه عطش. تو همه ناز، من همه نیاز. تو همه چشمه، من همه تشنگی.
گفتی: تو همچنان غلطی.
و این هنوز پیش از قصه‌ی نگاه تو بود.