Bahar’s Reviews > مسئله‌ی مرگ و زندگی > Status Update

از بی‌حسی یاد گرفتم که خودم باید واقعیت رو تعریف کنم

وقتی ایرو می‌گه همه چیزش رو می‌ده تا لبخند روی صورت مرلین رو ببینه انگار قلبم درد می‌گیره فکر اینکه من هیچوقت همچین چیزی رو تجربه نمی‌کنم اذیتم می‌کنه

حسی که به ایرو دارم شبیه حس یه نوه به پدربزرگیه که هیچوقت نداشتم، از ناراحتیش حالم بد می‌شه و برای همین خیلی دارم آروم آروم پیش می‌رم این صفحه ها رو…

او حالا فقط در ذهنم زندگی می‌کند،

درون‌گرایی من تنهایی را مهار می‌کند.

مسئله این است بدانم چیزی می‌تواند باارزش، جالب توجه، و با اهمیت باشد حتی اگر من تنها کسی باشم که آن را تجربه می‌کنم.

او به شدت رنج می‌کشد و من بی‌نهایت احساس درماندگی می‌کنم.
به اینجا که رسیدم به این فکر کردم که چرا هیچکس رو ندارم که از رنج کشیدنم احساس درماندگی کنه و متاسفانه جوابش رو می‌دونم…

ضربه های دوران کودکی، حتی مربوط به دوره های قبل از گفتار، عوارضی روی آسایش، راحتی،عزت نفس دوران بزرگسالی بر جای می‌گذارد که غالباً غیرقابل جبران است، حتی تا مراحل پایانی زندگی ادامه دارد.

عجیب است که چطور اضطراب ادراک را مختل می‌کند.