شیدا’s Reviews > در وادی درد > Status Update

Soheil wrote: "به‌نظرم بیشتر فرسایشی می‌شه تا حوصله‌سربر، چون اطرافیانت هم به معنای واقعی دارن بخشی از دردت رو تو پروسه‌ی همدلی تجربه می‌کنن و به‌طور کلی هیجانات مُسری‌ان. و خب این مسئله پیش میاد که من تا چه اندا..."
خیلی خوب گفتی...منم باهات موافقم
اتفاقا چند سطر قبل از این جمله، خاطره‌ای از نویسنده‌ی کتاب( کسی که کتاب درواقع یادداشت‌هاییه که در طی بیماریش نوشته ) اومده، که سعی می‌کرده جلوی عزیزانش خودش رو درمانده و رنجور نشون نده؛ چرا که معتقد بوده که رنج کشیدن مسئله نیست، بلکه مسئله جلوگیری از رنجش کسانیه که دوستشون داری.

می‌دونی به نظرم خیلی شهامت می‌خواد، شاید بگم بلوغ بهتره، که تصمیم بگیری مسئولیت رنجی که می‌کشی رو بپذیری و سعی نکنی دیگران رو وادار به قبول این مسئولیت کنی‌. چون اینکار باعث نمی‌شه از رنجی که می‌کشی کم بشه.

حالا می‌پرسی چه اندازه حق دارم دردمو به گوش بقیه برسونم و از کجا به بعد دیگران این حق رو دارن که فاصله بگیرن.
راستش نمی‌دونم این مرز رو چی تعیین می‌کنه، شاید بستگی به میزان تحمل و ظرفیت دوطرف داشته باشه. تا جایی که رنج تو باعث نشه به دیگری رنج مضاعفی وارد بشه.

کامنت ها 👌