Amin’s Reviews > زندگینامه ی جبار باغچه بان > Status Update

در اواخر نخستین سال تاسیس دبستان اسبابی را به نام تلفون گنگ اختراع کردم که کرولالها با گرفتن میله ی آن به دندان می‌توانند از طریق استخوان فک ارتعاشات صوتی را دریابند این دستگاه را در 22 بهمن 1312 تحت شماره 118 در اداره ی ثبت شرکتها به ثبت رساندم

در نظر چنین بود اگر کسی کاری را به عهده گرفته است از راه درستی انجام بدهد و خیانت نکند دیگر کافی است که کسی با او کاری نداشته باشد و در پی آزارش نباشد. اما تجربه به من ثابت کرد راستی و درستی کافی نیست.اگر خلقت هر نبات یا جاندار بی زبانی را به دقت مطالعه کنیم خار یا نیشی در وجود آنها گذاشته شده است. این خارها یا نیش ها هرچند به شکل ناپسند جلوه کند برای ادامه زندگی آنها لازم است

. از بچه ها خواستم تا نقشه های ایران را که خودشان کپیه و رنگ کرده بودند بیرون بیاورند. در آن زمان نه در مدارس و نه در مغازه ها نقشه جغرافی وجود نداشت من نقشه کوچکی از قفقاز اورده بودم د. بچه ها جهات اصلی را در نقشه به آقای رییس نشان دادند و محل شهرهای بزرگ را نیز معین کردند.همچنین با چرتکه از اعداد کسری مسئله دادم و آنها حل کردند و جواب درست دادند. رییس اذغان کرد که در هیچیک از مدارس چنان چرتکه هایی ندیده است

. در خاتمه مختصری قلم و کاغذ و سایر لوازم تحصیلی را که با پول مردم خریده و مایحتاج یکساله شاگردان را ذخیره کرده بودم به ایشان نشان دادم. آقای رئیس سخت متأثر شد و اعتراف کرد با دیدن کارهای من مؤمن شده است که از همه ی آنها معاف پرور هستم. آنگاه دستور داد ازصندوق فرهنگ تمام پولهایی که برای تهیه ی تخته سیاد و چرتکه ها خرج کرده بودم به من پرداختند و پانزده تومن نیز به رسم پاداش که معادل یک ماه حقوقم بود به من دادند

. از بچه ها خواستم تا نقشه های ایران را که خودشان کپیه و رنگ کرده بودند بیرون بیاورند. در آن زمان نه در مدارس و نه در مغازه ها نقشه جغرافی وجود نداشت من نقشه کوچکی از قفقاز اورده بودم د. بچه ها جهات اصلی را در نقشه به آقای رییس نشان دادند و محل شهرهای بزرگ را نیز معین کردند.همچنین با چرتکه از اعداد کسری مسئله دادم و آنها حل کردند و جواب درست دادند. رییس اذغان کرد که در هیچیک از مدارس چنان چرتکه هایی ندیده است

روزی رییس فرهنگ با چند نفر ناگهان وارد کلاس من شدند. من به رییس سلامی کردم و به کارم ادامه دادم . گرچه این رفتار مبادی آداب نبودو چون رییس فرهنگ دنیا دیده بود نه تنها بدش نیامد بلکه مرا هم تقدیر کرد. خواست از کتاب اول درسهایی که خوانده بودند دیکته بگوید. گفتم من از کتاب درس نم دهم ولی هرچه میخواهند به شاگردان دیکته بگویند مشروط بر آنکه حروفی که نخوانده اند در دیکته نباشد .آقای رییس چند جمله دیکته گف و نتیجه مثبت گرفت

از هرکسی که تازه با او آشنا شده بودم یم قران و دو قران می گرفتم و برای شاگردان دفترو مداد و قلم تهیه میکردم, صابون می خریدم و برای خانواده ها میفرستادم و اغلب برای آموختن طرز معالجه ی کچلی به خانه ها میرفتم. در آن ایام اگر بنا می شد بچه های کچل را به کلاس راه ندهند دبستان بسته می شد. درس دادن به آن همه بچه کار آسانی نبود . تهیه درس و کارهای روز بعد برای من وسیله سرگرمی نیز بود

با خرج خود یک تخته ی سیاد بزرگ و دو تکه دیواری برای تعلیم حساب که یکی از آن برای آموزش اعداد کسری تهیه کردم. چون کتاب الفبای معمولی به درد من نمی خورد آنها را جمع کردم و درسهای خود را با گچ های مخصوصی که خود می ساختم روی تخته ی سیاه می نوشتم و یاد می میدادم
خانواده های فقیر که پول خرید مداد و دفتر را نداشتند بنابراین بچه های بدبخت کاغذ جیگاره را از سر راه جمع می کردند و در دبستان روی آنها مشق و تکلیف می نوشتند.