پرهام نکوطلبان’s Reviews > شاهدبازی در ادبیات فارسی > Status Update

سعادت داشتم در این چند صفحه‌ای که مطالعه کردم با شاعر هجوسرای کُرد، شیخ رضا طالبانی، آشنا بشم ؛)
اینک نمونه‌ای از اشعار ایشان (پوزش بابت الفاظ رکیک):

می‌خواره نی‌ام من که مرا باده بیارید
من ساده‌پرستم پسری ساده بیارید

چندان خوشم از بچه‌ی کون‌داده نیاید
گر هست یکی بچه‌ی ناگاده بیارید

نی نی غلطم بچه‌ی ناگاده در این شهر
پیدا نشود کودک کون‌داده بیارید

با یک کفل گرد قناعت نتوان کرد
کون را به تراموا و به عرّاده بیارید

واقعاً اواخر صوفیه مملکت طویله بوده ://///
چه چیزها که از رستم‌التواریخ نخواندیم.

از «وحشی بافقی» و «مهر و مشتری» گذر کردیم و رسیدیم به دوران صفویه و امردخانه‌ها و قهوه‌خانه‌ها با پسرانی زیبا و ایضاً سفیرانی که بهادرانِ سلطانِ جمشیدنشان عمودهای لحمی‌شان را بر سپرهای شحمی ایشان فرو می‌کردند :)))))) عجیبه حقیقتاً.

چه ترکیب‌بندی بود این ترکیب‌بند وحشی بافقی با مطلع «دوستان شرح پریشانی من گوش کنید» و بازم مخاطب معشوق مذکره =)))))

آن‌که شد تا حشْر لازم صبر در هجران او
مرگ بر من کرد آسان درد بی‌درمان او

من که بی او زنده تا یک روز دیگر نیستم
چون نباشم تا ابد در دوزخ حرمان او

من گریبان‌چاکم از یک روز هجران وای اگر
تا ابد کوته بماند دستم از دامان او

بخش‌هایی از رساله‌ی جلالیه‌ی محتشم کاشانی که در عشق او به شاطر جلال سروده شده...

مکتب وقوع و محتشم کاشانی =)

خب، از شاعران و بزرگان سبک عراقی هم گذر کردیم. با این حکایت از عبید زاکانی شما رو به خدای بزرگ می‌سپرم.

«ترسابچه‌ای صاحب‌جمال مسلمان شد. محتسب فرمود که او را ختنه کردند. چون شب درآمد او را... بامداد پدر از پسر پرسید که مسلمانان را چگونه یافتی؟ گفت قومی عجیبند. هرکس که به دین ایشان درمی‌آید روز کیرش می‌بُرند و شب کونش می‌درند.»

رسیدیم به سبک عراقی و هزلیات و حکایات سعدی ؛)

در «نظربازی» ما بی‌خبران حیرانند.
صفحاتی که امشب خوندم ترجمه‌ای از تَلبیس ابلیس اثر ابن‌جوزی بود که به انواع و اقسام معاشرت صوفیان با شاهد و امرد پرداخته بود.

اوضاع مشایخ صوفیه هم چندان تعریفی نداشته (البته نه همه‌ی ایشان)