Hana’s Reviews > سلول‌های بهاری > Status Update

فصل "پروانه ای فرزانه" جگرم رو آتش زد

من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم می رود...

در بخشی از کتاب، دکتر تعریف می کنند که: همسرشان چه شب های زیادی را بیدار مانده که ایشان را ببیند و دو کلام با ایشان حرف بزند، ولی ایشان از فرط خستگی خوابش می برده است!
این بند من را یاد فیلم موقعیت مهدی و انتظار ها و صبر های همسر شهید انداخت.
بین جهاد علمی و نظامی و اقتصادی و فرهنگی و... فرقی نیست. همیشه وقتی ما در عین بیخیالی داریم می خوریم و می خوابیم، یه عده آدم دارن شهید و جانباز میشن، یه عده هم همسر شهید...

دیگه خیلی داره تخصصی میشه🤯

بخش کودکی اش رو خیلیییییی دوست داشتم
فوق العاده صمیمی و دلچسب بود و کاملا نشان میداد که در کودکی ایشان چه مجموعه اتفاقاتی افتاده که شخصیت ایشان رو به عنوان یک فرد موفق و خود ساخته تشکیل داده