پرهام نکوطلبان’s Reviews > از ترمه و تغزل > Status Update

مرا ندیده بگیرید و بگذرید از من
که جز ملال نصیبی نمی‌برید از من

زمین سوخته‌ام، ناامید و بی‌برکت
که جز مراتع نفرت نمی‌چرید از من

خدا به نیمه‌ای از خویش و نیمی از ابلیس
در آن سپیده چه معجونی آفرید از من

کتاب مملو از ایرادات تایپیه ://////

دو غزل نابِ «زن جوان غزلی با ردیف آمد بود» و «نام من عشق است آیا می‌شناسیدم» رو خوندم و خرسندم...

زنی که مثل غزل‌های عاشقانه‌ی من
به حسن مطلع و حسن طلب زبانزد بود

مرا ز قید زمان و مکان رها می‌کرد
اگرچه خود به زمان و مکان مقید بود

به جلوه و جذبه در ضیافت غزلم
میان آمده و رفتگان سرآمد بود

به جمله‌ی دلِ من مسندالیه «آن زن»
و «است» رابطه و «باشکوه» مسند بود

نشان به‌نام خودْ ابلیس زد جبینِ مرا
ز کبریای خود آکند آستین مرا

نخست پنجه به خونِ خدا زد و آن‌گاه
به پنج کفر رقم زد اصول دین مرا

برای آن‌که از ایمان به من خلل نرسد
به شک سپرد سررشته‌ی یقین مرا

به بوی آن‌که کند غیرت بهشتش داد
غرابتی ز گُنه دوزخِ زمین مرا

عجب شعری! واقعاً باشکوهه و زاویه‌ی نگاهش به ماجرای خلقت انسان و عصیان ابلیس دیگرگونه.

یه جاهایی از کتاب یه کج‌سلیقگی‌هایی می‌بینی که اصلاً حالت‌و می‌گیره. قشنگ انگار یه‌سری صفحات‌و ویراستار اصلاً ندیده :////
باری، غزلی زیبا از حضرتشون:

کرده‌ام طی صد بیابان را به شوق یک جنون
من از این دیوانه‌بازی‌ها فراوان کرده‌ام

سوزنِ عشقی که خار غم برآرد کو که من
بارها این درد را این‌گونه درمان کرده‌ام

از تو تنها نه که از یاد تو هم دل کنده‌ام
خانه را از پای‌بست این بار ویران کرده‌ام

منزوی رباعیات جالبی هم داره

منزوی یکی از غزل‌های حافظ رو تضمین کرده و چقدر زیبا این کار رو انجام داده =)
در ادامه، تکه‌هایی از یکی از مثنوی‌های منزوی...

مژده‌اش را به شعر و سرودم
پیش‌از این‌ها به خود داده بودم

طرحی از او که در ذهن من بود
طرح کامل‌ترین نوع زن بود

دستی از شعرْ جوهرگرفته
وز گل سرخ زیورگرفته

چشمی آن‌سان که گفتی به جادو
جادویی کرده با چشمِ آهو

گیسوان جنگلی رخوت‌آگین
طاقشان جاده‌ی نافه‌ی چین

بیت دوم فقط 🤌

چقدر این کتاب غلط تایپی داره (سانسور هم که داره)
بگذریم. غزلی از منزوی برای شما

چشمان تو که از هیجان گریه می‌کنند
در من هزار چشم نهان گریه می‌کنند

نفرین به شعرهایم اگر چشم‌های تو
این‌گونه از شنیدنشان گریه می‌کنند

بانوی من، چگونه تسلایتان دهم
چون چشم‌های باورتان گریه می‌کنند

وقتی تو گریه می‌کنی ای دوست در دلم
انگار ابرهای جهان گریه می‌کنند

حس می‌کنم که گریه فقط گریه‌ی تو نیست
همراه تو زمین و زمان گریه می‌کنند

درختم گرچه گاهی چشم با افلاک دارم من
همیشه ریشه اما در نهاد خاک دارم من

بگو در سایه‌سارم دوست یا دشمن بیاسایند
نگویی تا که از ایثار خود امساک دارم من

چه دستی میوه‌ام را چید و گم شد در میان مه
که یاد مبهمی زان پنجه‌ی چالاک دارم من

نسیمی زد مرا امروز بر جان زخمه و روزی
میان کاسه‌ی ساز کسی پژواک دارم من

و شاید کاوه‌ای یک روز چوب بیرقم سازد
همانندی به‌ظاهر گرچه با ضحّاک دارم من

آخرین غزل این بخش غزل معروف منزوی با مطلع «شاعر تو را زین خیل بی‌دردان کسی نشناخت» بود =)
ابتدای غزل گویا ارجاعات شاعر به خودشه (وَز دوست‌داران بزرگ کفر و دینت نیز/ ای خود تو هم یزدان و هم شیطان کسی نشناخت) و در ادامه، در هر بیت از یک شاعر معروف یاد می‌کنه:
آنجا تو را در گوشه‌ی یمگان کسی نشناخت... (ناصرخسرو)
ای طالع و بخت تو ناهمخوان کسی نشناخت... (مسعود سعد سلمان)
و باقی ابیات به همین ترتیب...
جذابه =)

ای نازنین درختِ نخستین گناهِ من
از میوه‌های وسوسه بارآوری هنوز

آن سیب‌های راهْ به‌پرهیزبسته را
در سایه‌سار زلف تو می‌پروری هنوز

و آن سفره‌ی شبانه‌ی نان و شراب را
بر میزهای خواب تو می‌گستری هنوز

با جرعه‌ای ز بوی تو از خویش می‌روم
آه، ای شراب کهنه که در ساغری هنوز

غزل‌های منزوی تو شعر معاصر رودست نداره به خدا 🥲❤️

از غزلی از مجموعهٔ «از شوکران و شکر»:

ای عاشق خورشید که در عشق بزرگت
پیراهن خونین تو برهان مبین است

هرچند هنوز آن‌سوی این ظلمت ظالم
خورشید درخشندهٔ تو پرده‌نشین است

اما دمد آن صبح به‌زودی که ببینیم
عالم همه خورشید تو را زیر نگین است

راستی، منزوی در یادداشتی بر غزلی با مطلع «زنی که صاعقه‌وار آنک ردای شعله به تن دارد» گفته که محمدعلی بهمنی و مشفق کاشانی وقتی به استقبال این غزلش رفته‌ن یادشون رفته که اسمش‌‌و بیارن!