FATEMEH’s Reviews > ابر شلوارپوش > Status Update

می بینید

باز

آسمان سرخ است از خون ِ کشتار

باز

ستاره ها را سر بریده اند

پدر

من

از تو

دو دست دارم

من

از تو

لب دارم

پس چرا نمی توانم

ببوسم

ببوسم ببوسم ببوسم

وهربار

درد نکشم؟

پدر

من

از تو

دو دست دارم

من

از تو

لب دارم

پس چرا نمی توانم

ببوسم

ببوسم ببوسم ببوسم

وهربار

درد نکشم؟

ماریا

می ترسم از یاد ببرم اسمت را

به سان شاعران

که می ترسند از یاد ببرند

آن کلمه را

که زاده شد از شکنجه ی شب

آن کلمه را

که می نماید هم تراز خدا

اما

همیشه به یاد خواهم داشت

جسمت را

اما

همیشه دوست خواهم داشت

جسمت را

ما

همیشه پاس خواهم داشت

جسمت را

بدان سان که سربازی

جنگش درهم شکسته

بی کس و بی مصرف

پاس می دارد

تنها پای برجای مانده اش را

من
جسمم
من
سر تا پا
مَردَم
نمی خواهم
جز جسمت
در طلب جسمت
مسیحی وار می گویم
خدایا
برسان روزی ام را
قوتِ لایموتم را

ماریا
مال من شو !

عابر!
دست از جیب در آر!
سنگی بردار!
خنجری
بمبی!
دست نداری ؟
با کله بپر وسط دعوا!
به پیش گرسنگان حقیر
بردگان کوچک
تن نشورهای خو کرده به شپش
به پیش!
از این پس
هر دوشنبه
هر سه شنبه
جشن ها را
به خونمان
رنگین
خواهیم کرد
تا زمین
در زیر دشنه
یاد آورد
آنان را که حقیر و مسخره می خواست

حتی خردترین غبار زندگی
هزاربار می‌ارزد به من
به آنچه اینکم
به آنچه پیش از این بوده‌ام

من
میخ کفشم
از هر تراژدی گوته
دردناک تر است

همه ناله کردند:
خدایا
کَندند ترا از سرودخوانی ملایکت
بده
مکافاتشان!

می‌آیی
‏عنق‌تر از عنق
‏می‌گزی پوست گوزنِ دستکشت را
‏می‌گویی: راستی خبر داری؟
‏دارم شوهر می‌کنم

‏بکن!
‏به درک!
‏خیال می‌کنی از پا در می‌آیم؟
‏چه باک، ببین
‏آرامم
‏آرام‌تر از نبض یک مُرده