Amin’s Reviews > فضیلت‌های ناچیز > Status Update

- کسی که یک بار رنج کشیده، تجربۀ درد را هرگز فراموش نمی‌کند

چقدر این جستار «فرزند انسان» رو دوست داشتم. گرچه نویسنده از تجربه‌ی خودش و هم‌نسلانش در مواجهه با جنگ جهانی و بعد از اون گفته، اما مدام حس می‌کردم که چقدر من، چقدر ما...

یه تیکه‌اش رو که محدودیت کلمات گودریدز اجازه نمی‌داد، اینجا گذاشتم:

https://t.me/QuoteNest/20

تمدن، احترام به هم‌نوع، حکومت خوب، توان فکر کردن و پیش‌بینی نیازهای انسان، ارائه‌ی کمک در پیری و ناتوانی، تمام این‌ها قطعا ثمره‌ی ذکاوتی کهن و عمیق است. این ذکاوت در مردمی که از خیابان عبور می‌کنند، مرئی یا به طریقی احساس‌کردنی نیست. با نگاه کردن به اطراف اثری از آن دیده نمی‌شود و با گفتگوی اتفاقی با اولین نفری که عبور می‌کند، بیهوده انتظار داریم کلماتی از آگاهی انسانی بشنویم.

خیلی محترمانه انگلیسی‌ها رو می‌شوره :))

اما آن همیشه در انتظار بودن به این معنا بود که رسیدن به آن برایش دیگر هیچ شادی‌ای نداشت.

"دوستمان در شهر، همچون نوجوانی زندگی می‌کرد و تا آخرین دم نیز این‌طور زندگی کرد. روزهایش همچون روزهای نوجوانان، بسیار طولانی و لبریز از زمان بود. زمان کافی برای مطالعه، برای نوشتن، برای بهره بردن از زندگی؛ و برای وقت‌گذرانی در خیابان‌هایی که دوستشان داشت. و ما که در نبرد بین تن‌آسایی و کار دست و پا می‌زدیم، وقتمان را در این تردید که آیا تن‌آساییم یا پرکار از دست می‌دادیم."

بند پایانی جستار اول کتاب، من رو خیلی یاد این دیالوگ سریال ترو دیتکتیو انداخت

https://t.me/QuoteNest/14

انگار آینده پشت سرمونه...