Defne Şahin’s Reviews > Acayip Bir Başlangıç > Status Update

Belki de benim anlatma düşkünlüğüme daha o zamanlar da sadece katlanıyor, ondan önceki hayatımı anlata anlata bitireceğimi, konuşma merakımın zamanla azalacağını umuyordu içten içe. Ama anlatma merakım azalmadı, zira ikili bir hayat sürdürüyordum ben; biri gerçekti, biri de anlattığımdı.

sanki tek başımıza kaldığımızda bile diğerini yanımızda farz ediyor, o an yanımızda olsaydı ne yapıp ne söyleyeceğini çok iyi biliyorduk.

Yeterince miskinlik ettikten sonra içimdeki bir şeyin, kendimi disipline davet etmeme gerek kalmadan da başkaldıracağını umut etmiştim; ama öyle bir şey olmadı. Tam tersine, bu tembellik durumu uzadıkça, kendimi daha da iyi hissediyordum.

Çok sevgili Achim, seni düşündüğümde, sırtını görüyorum. Yüzünü görebilmek için sandalyeni çevirmeye çalışıyorum; ama sandalyeyi bırakır bırakmaz, sandalye tekrar öne dönüyor ve ben yine sırtını görüyorum. Bir sırta yazmak zor; bir sırtla konuşmak da zor. Eskiden yüzünü okurdum ya şimdi artık sırtının gölgelerini, eğimlerini ve kasılmalarını yorumlayabiliyorum.

Özlediğim bir duygu var, dedim, aşık olduğunda ya da bir şey için mücadele ettiğinde hissettiğin o heyecandan ölme duygusu, bir tutku yani, evet, bu işte: Ben tutkuyu özledim.