مجید اسطیری’s Reviews > زندگانی بتهوون > Status Update

برایم مقدور نبود که به مردم بگویم بلندتر صحبت کنید، فریاد بزنید! من کر هستم! آه که هرگز نمی‌توانم این ضعف خود را فاش کنم. ظاهراً بدبختی من مرا نمی‌شناسد و به همین جهت مرا بیشتر آزار می‌دهد. تنها، کاملا تنها مانده‌ام. جرأت ندارم جز برای احتیاجات ضروری به میان مردم بیایم. اکنون شش ماه است به اجبار در ییلاق هستم. در اجتماع چقدر خود را حقیر می‌دیدم. هنر، تنها هنر مرا حفظ کرد!

از وصیتنامه بتهوون

موفقیت نخستین اجرای سمفونی نهم در ویَن پیروزمندانه بود و حتی نتایج آشوب انگیزی به بار آورد زیرا وقتی بتهوون روی صحنه آمد مردم با ۵ بار کف زدن از او استقبال کردند در حالی که طبق تشریفات رسمی اتریش در مواقع ورود خاندان سلطنتی فقط ۳ بار کف می‌زدند. پس پلیس دخالت نمود. سمفونی با ذوق و شوق عمیقی استقبال شد. بسیاری از شنوندگان گریستند. خود بتهوون در پایان اجرا از شدت تأثر بیهوش شده بود. او را بیهوش به منزل دوستش بردند...

بر بیماری‌های جسمی بتهوون ناراحتی های دیگر نیز علاوه می‌شد. ووگلر می‌گوید هیچگاه بتهوون را خالی از عشقی آتشین ندیده است. و این «عشق» ها همیشه در کمال «عفاف» بوده‌است. در روزگار ما این دو مفهوم را فراموش کرده اند و مردم تفاوت عشق بازی و نفس‌ پرستی را نمی‌دانند. در روح بتهوون عفاف فراوانی وجود داشت، به طوری که حتی از یک کلمه ناروا یا یک فکر دور از نزاکت وحشت داشت. عشق را به صورت تناقض ناپذیری مقدس می‌داشت.

پدرش در چهار سالگی او را مجبور می‌کرد ساعت‌ها پای پیانو بنشیند. چیزی نمانده بود برای همیشه از موسیقی بیزار شود. جوانی او با غم نان می‌گذشت. در سیزده سالگی در کلیسا ارگ می‌نواخت. در هفده سالگی مادرش را از دست داد. «آه او چقدر برایم خوب بود. مایه عشقم بود.» مادر بتهوون به بیماری سِل مرد و خودش هم اغلب خیال می‌کرد مسلول شده‌است. بعدها نوشت «چقدر بیچاره است کسی که راه مردن را نمی‌دانند.»

خنده او خنده مردی بود که به شادی انس نداشت.