مجید اسطیری’s Reviews > آخرین مرز > Status Update

سربازان همان جا ایستادند و مانند کسانی که در یک میدان تیر کبوترها را هدف قرار میدهند تیراندازی میکردند. آن قدر شلیک کردند تا اینکه دستهای یخ کرده آنها از داغی لوله های تفنگ هایشان تاول زد. سرخ پوستها چون لکه های تیره ای در زمینه سفید برف به صورت توده های کیسه ای مچاله و بی هدف در می غلتیدند و سراسر میدان پوشیده از برف را لکه لکه کرده بودند و با مرگ خود نقشی چون یک پارچه سفید با خالهای سیاه برجای گذاشتند.

بوفالوها به طوری باورنکردنی طی چند سال به دست شکارچیان پوست نابود شدند. شکارچیان پوست به دنبال چرم بودند و گوشت و استخوان را رها میکردند. بوی تند گوشت گندیده تا فرسنگها در دشتها به مشام میرسید. تا آن زمان آمریکا چنان کشتاری را به خود ندیده بود و تصور نمیرود که قبل از آن هم در تاریخ بشر این چنین میلیونها کیلو گوشت قابل تغذیه در گرمای آفتاب گندیده باشد. حتی فراوانی بوفالوها نمی توانست در برابر چنین کشتاری پایدار بماند

شورتز یکی به سیگارش زد و گفت: وقتی دولتی دارای حاکمیت با دولت دارای حاکمیت دیگری پیمانی منعقد می‌کند، این پیمان فقط تا زمانی معتبر خواهد بود که حاکمیت هر دو دولت محفوظ باشد؛ حتی اگر این سرخ پوست ها زمانی در مناطقی که محل زندگیشان بوده اعمال حاکمیت می‌کرده‌اند، امروز نمی کنند. صرفاً این واقعیت که آنها از سرزمینی که در آن می زیسته اند اخراج شده اند، هرگونه ادعای حاکمیت آن ها را منتفی می‌کند.

اکنون این گروه کوچک سرخپوستان قبیله «شایان» دهکده کوچکی که روی هم سیصد نفر می شدند، از جایی که دولت به آنها داده است خارج شده اند. دارند به موطنشان در شمال می‌روند. در فاصله هزار میلی.
،
ژنرال فکر کرد «افکارشان مانند افکار بچه هاست و به این خاطر باید بمیرند.» در ذهنش تأیید کرد که آنها با سختی خواهند مرد. ظاهراً تنها چیزی که این سرخ پوست‌ها می‌دانند این است که چطور بمیرند.

وینت که کودک سرخ پوستی در دست داشت برخاست. پسرک نمی توانست بیش از پنج سال داشته باشد، و کاملاً مرده بود، گلوله ای به گردنش اصابت کرده بود. همان چهره گرد و باهوش مردم قبیله شایان را داشت. چشمهای سیاهش کاملاً باز بود. یکی از پاسدارها پیش آمد و با درماندگی گفت: «این اتفاق باید کار من بوده باشد ،قربان چند گلوله به آنها شلیک کردم. در تاریکی هیچ چیز نمیتوانستم ببینم.»
وینت گفت: « کار درستی کردی.»

در حقیقت کم کم می فهمید حتی بازداشت آن مردها نیز غیر ممکن بود. سرخپوست های قبیله "شایان" میجنگیدند و او ده دوازده نفر سرباز از دست میداد و اجساد در هم ریخته زنان و کودکان را باید به خاک می سپرد. در نهایت نتیجه، جنگ سرخ پوستی پوچ و احمقانه ای بود که تا به پایان برسد مثل آتش در نیمی از دشت ها زبانه می کشید و به دنبال خود اجساد مجروحان و زندگی های درهم ریخته ای بر جا میگذاشت

میزنر با ناراحتی گفت: برای سرخ پوست ها نمی شود منطق آورد. تنها خوبهایشان مرده هایشان هستند