Niloo’s Reviews > طرف خانهٔ سوان > Status Update

صد روز
هفت مرداد چهارصد و سه

فردا تموم میشه و این آخرین آپدیتشه :)

دل من و سوان برای کومبره تنگ شده. فکر کنم جفتمون داریم لحظه‌شماری می‌کنیم برای بازگشت. (اگه اون زنیکه بذاره.)

پنجاه شب پیش عازم سفر پروست شدم. توی این پنجاه شبانه روز، حتی یک روز هم نبوده که بهش فکر نکرده باشم. کم‌کم بخشی از وجودم میشه و راوی و بقیه شخصیت‌های پر از خرده و شیشه‌ی داستان‌ها و خواب و خیال‌هاش به بخشی از زندگیم تبدیل میشن.
توی آخرین صفحه‌ی این جلد نوشتم، اینجا هم می‌نویسم که شاید بعدا چشمم بهش بیفته:‌
«یه روزی فرانسوی یاد می‌گیرم تا به زبان اصلی بخونمش.»
این کار بنظرم بزرگترین روش برای ادای احترامه.

بقیه میگن «در چشم‌هایش اشک جمع شد». پروست میگه:
در وسط چشمان آبی دوستمان شکاف ریزه‌ی تیره‌ای پدیدار شد، انگار که سوزنی نادیده سوراخشان کرد، و از بقیه نی‌نی چشمانش، در واکنش به آن، موج‌هایی آبی تراویدن گرفت.

خواب و خیال و خاطره رو با هم پیوند میزنه تا داستان‌هایی که جسم رنجورش ازشون محافظت می‌کنه رو بازگو کنه. من هنوز نمی‌شناسمت و هنوز اسمی برات ندارم، اما به مرور با هم آشنا میشیم و روزی میرسه که خاطرات، دردها و رنج‌های تو رو مثل تمام آدم‌های زندگیم، به دوش می‌کشم. من همینجوری هم، کوله بار سنگینی از تجربه‌های زیسته‌ی دیگران رو با خودم کشون کشون می‌کشم. چیه یه تجربه‌ی دیگه؟

در درون من هم بسیاری چیزها که برای همیشه ماندنی‌شان می‌پنداشتم نابود شده‌اند، و چیزهایی تازه سربرکشیده‌اند و از آنها رنجها و شادیهای تازه‌ای زاده می‌شود که در آن زمان گمان نمی‌کردم، همچنان که درک رنجها و شادیهای گذشته اکنون برایم دشوار شده است.

دوست دارم کلمه بشم و برای همیشه لابه‌لای کلمات این کتاب جا خوش کنم.

خواب و رویا! خواب و بیداری! بی‌خوابی!
قرار شد پروست رو بذارم یه گوشه‌ی قلبم و آروم آروم ازش صبوری رو یاد بگیرم. قرار شد آروم آروم بخونم چون همه‌ی زندگیم رو در حال دویدن بودم. حالا اما رسیدم به بن‌بست. توان برگشتن از راهی که اومدم رو ندارم، پس می‌خوام یه مدت همینجا بشینم و سعی کنم برای تمام روزهایی که دویدم استراحت کنم.
-کامنت