مجید اسطیری’s Reviews > هر سرانجامی سرآغازیست > Status Update

آنها که فساد می‌کنند، احساس درماندگی می‌کنند، و آنها که فساد نمی‌کنند احساس مغبون شدگی. آنها که به همسرانشان خیانت می‌کنند این را می فهمند که هیچ چیز نیستند و آلت آلت خویشند؛ و آنها که نسبت به همسرانشان همچون قدیسان رفتار می‌کنند، پیوسته از خویش می‌پرسند که آیا همین گونه باید بود که ما هستیم؟ آیا طاهرانه زیستن اوج زیستن است و اوج بهره از زندگی؟ هیچکس جوابی نمی‌دهد؛ جوابی که قانع کننده باشد؛ و همین هم تأسف انگیز است.

«کافر»، مناسب من نیست؛ کافر کسی ست که در برابر موحد می ایستد و با هدف سرنگون کردن موحد بر پا میماند. کافر کسی ست که به کفر اعتقاد دارد و کفر را آگاهانه انتخاب کرده است. من فقط در مسیرم، دنیای باقی را ادراک نکردم همین. من به باور آن جهان ترسیدم و آن را نیافتم. اگر من بسیاری از شبها خدا خدا کردم و او مرا نیافت گناه من چیست؟ من، هرگز به جنگ با موحدان نرفتم. من، مداخله یی در نیافتن نداشتم جستجو وظیفه ی من بود که کردم

.
مارال جان
غم شهادت فرزند دلاور همسایه را داشتن، پیش غم مرگ فرزند خویش، کوچک است؛ هر قدر هم که تو بزرگ باشی، باز کوچک است. حالیا، خون، آوازی ست که کسی در گوش تو زمزمه میکند...
مارال بانو!

شاه گرچه شاه بود، نفرت طلب نبود. دلش نمی‌خواست منفور ملتی باشد و حتی جهانی. دلش می‌خواست دوستش داشته باشند. دلش می‌خواست ستایشش کنند. شاه اما، مشكلی مطلقاً حل نشدنی داشت: اینکه دو بار بیگانگان رسماً او را بر سر کار آورده بودند و تاج شاهنشاهی بر سرش نهاده بودند؛ یک بار
به خواهش رضاخان انگلیسیها این کار را کرده بودند و بار دیگر آمریکایی ها؛ و به همین دلیل او سخت مدیون اجانب بود و موظف به اطاعت از اوامر ایشان تا دم مرگ

پس با آن سخن لنین موافقید که میگوید: «خانواده از قدرت انقلابی فرد می کاهد؟

ابدا! ما ایجاد خانواده کردیم و این خانواده سراپا در خدمت اندیشه های انقلابی ست. بدون خانواده نه فقط انقلاب که حیات متوقف خواهد شد. خانواده به اعتقاد من و آلنی مظهر انقلاب است. حرف ما این است که افراد یک خانواده حق و ممکن نیست که در هر شرایطی در کنار هم بجنگند؛ چرا که یک انفجار همه ی آنها را یکجا نابود میکند.

«بچه ها را از حضور در میدان مبارزات سیاسی، معاف کنید پای آنها را به این معرکه نکشید! هرکس که بچه ها را آلت مقاصد سیاسی خود کند باید بداند که بعدها، یقیناً به وسیله همین بچه ها زمین خواهد خورد. سخت و بی رحمانه. شرط اول مشارکت در مسائل سیاسی ادراک منطقی مسائل است و قدرت ادراک منطقی انسان از حدود دوازده سالگی به بالا شکل می گیرد. قبل از این سن به میدان سیاست کشیدن بچه ها، از کشیدن آنها به میدان جنگ ناجوانمردانه تر است.

احساس آیناز نسبت به پدرش آلنی و البته مادرش مارال احساس پیچیده ی غریبی بود مرکب از عشق
،شیفتگی، احترام، ترس، خشم، سرزنش و تأسف.

آلنی و آیناز در برابر هم نشستند. آیناز به زمین نگاه میکرد، آلنی به آیناز
- شنیده ام که مادرم را در زندان شکنجه داده اند. واقعیت دارد؟
- قدری
- متأسفم.
- ما از اینکه شکنجه شویم احساس تأسف نمی کنیم؛ تأسف ما از این است که از ترس شکنجه، به روشنفکر تبدیل شویم.

تمام روشنفکرانی که از دردهای توده ها سخن میگویند، دروغ میگویند. دروغ می گویند. تا جایی را به واقع نبینی، لمس نکنی، نشناسی، به درستی، با روح و مغز و احساست نشناسی، نمیتوانی عاشقش باشی، نمی توانی غمش را بخوری و نمیتوانی قدمی در راه نجاتش برداری. تمام کسانی که علیه شاه و نظام حاکم مبارزه میکنند، بدبختی بزرگ شان این است که از مردم نیستند و این ویران سرای سوگوار بیمار را نمیشناسند.این آدم های پرمدعای مرفه بالانشین ملی نما

آلنی در سال 39 کوله بارش را به دوش انداخت و به راه افتاد. روح آواره که داشت، تن را هم به آوارگی سپرد. به دورترین و محروم ترین روستاهای مملکت رفت؛ به ویرانه های متروکه. به جامانده های شگفتی انگیز تاریخ. به روستاهایی که مردمش ،هنوز مصرانه بر این عقیده بودند که شخصی به نام ناصرالدین شاه بر ایران حکومت میکند. آلنی، روستاهایی را کشف کرد که مردمش جملگی در نقب های مرطوبی در زیر زمین زندگی می کردند