Ο σιδεράς’s Reviews > Ο αχός και το πάθος > Status Update

Ξαναβγήκα στο διάδρομο, ξυπνώντας τάγματα ψιθύρων χαμένων στη σιωπή, στη βενζίνη, το ρολόι να λέει το εξοργιστικό του ψέμα πάνω στο σκοτεινό τραπέζι. Μετά οι κουρτίνες να φυσάνε μεσ' απ' το σκοτάδι στο πρόσωπο μου, αφήνοντας την ανάσα τους πάνω στο πρόσωπο μου. Ένα τέταρτο ακόμα. Και μετά δεν θα υπάρχω. Οι πιο γαλήνιες λέξεις. Οι πιο γαλήνιες. 

Σ. 194

Η σκιά της γέφυρας, τα κιγκλιδώματα, η σκιά μου πάνω στο νερό σκυμμένη και δισδιάστατη, την είχα ξεγελάσει τόσο εύκολα που δεν ήθελε να μ' αφήσει. Ήταν τουλάχιστον πενήντα πόδια και μακάρι να'χα κάτι να τη βυθίσω στο νερό, να την κρατήσω εκεί ώσπου να πνιγεί, μέσα στο νερό τη σκιά του δέματος που 'μοιαζε μ' ένα τυλιγμένο ζευγάρι παπούτσια. Οι νέγροι λένε πως η σκιά ενός πνιγμενου τον ψάχνει στο νερό αιωνίως.. 102

Βάζω μπρος τη δεύτερη ανάγνωση  περισσότερο υποψιασμένος, μιας κι η πρώτη μου, σε κείμενο μεταφρασμένο από τον Π. Μάτεσι  με είχε αφήσει άφωνο.  Δεν παλιώνει αυτό το βιβλίο - για την ακρίβεια του αξίζουν 202 αναγνώσεις -  αλλά δεν σκάω κι εγώ. Είναι από τα 4-5 που έχω παραγγείλει να βάλουν μαζί μου στη λέμβο που θα ρίξουν οι φίλες κι οι φίλοι στον ωκεανό για να με συνοδεύουν στην αναγνωστική Βαλχάλα - αν την αξιωθώ.