Χρήστος Βακαλόπουλος > Quotes

“Υπάρχει μόνο ένα νησί για τον καθένα, πρέπει να το βρει, να μείνει εκεί.”
― Χρήστος Βακαλόπουλος, Η γραμμή του ορίζοντος

“Kάποτε υπήρχε μόνο ένα νησί και τώρα πηγαίνουν όλοι σε κανένα νησί, να πάμε σε κανένα νησί, θα είναι σε κανένα νησί, θα ανακαλύψουν κανένα νησί. Η Βάνα θα βρίσκεται σε κανένα νησί αυτή τη στιγμή, θα πίνει κανένα ποτό. Πίνουν διάφορα ποτά, ταξιδεύουν σε διάφορα νησιά, έχουν συνεχώς την αίσθηση ότι δεν ήπιαν ακόμα τίποτα, δεν πήγαν πουθενά. Τα ανακατεύουν για να ξεχάσουν ότι υπάρχει μόνο ένα νησί, μια παραλία, ένα ποτό.”
― Χρήστος Βακαλόπουλος, Η γραμμή του ορίζοντος

“Δοκίμασα όλους τους άντρες και όλοι οι άντρες είναι ίδιοι, όλο τα ίδια και τα ίδια με χιλιάδες ονόματα"

Όταν υπήρχε μια εικόνα βαθιά φυλαγμένη μέσα σου όλοι οι άντρες ήταν διαφορετικοί.”
― Χρήστος Βακαλόπουλος, Η γραμμή του ορίζοντος

“Κάποτε υπήρχε ελάχιστο παρόν, όσο ακριβώς χρειαζόταν ώστε να μην ξεχνιέται η μέρα, να μην λυγίζει κάτω από το βάρος των αιώνων. Τότε ήταν συμπαθητικό το παρόν, ήταν ντροπαλό, άκουγε τους μεγαλύτερους του, περίμενε την σειρά του, δεν έβγαζε γλώσσα, δεν κρατούσε κακία, έλεγε τον πόνο του. Τότε ήταν τρυφερό το παρόν γιατί είχε καεί η γούνα του από τον έρωτα. Είχε αποφασίσει να είναι ευγενικό, να στέκεται στην άκρη και να παρατηρεί, να μην προδίδει έτσι εύκολα τα βάσανά του να μην διεκδικεί έτσι εύκολα τα δικαιώματά του, να μην χτυπάει το ποδαράκι του στο πάτωμα, να μην μουτρώνει, να μην κακολογεί, να μην γκρινιάζει.”
― Χρήστος Βακαλόπουλος, Η γραμμή του ορίζοντος

“Αν την ρωτούσε η Βάνα, θα της έλεγε ότι το αγόρι που μπήκε στο δωμάτιό της τα χαράματα στη Μοντάνα δεν της είπε τίποτα κι έτσι έμεινε ερωτευμένο μαζί της για πάντα, φοβήθηκε να της μιλήσει γιατί μόλις πεις την πρώτη λέξη όλα αλλάζουν, λες πράγματα που έχουν ειπωθεί εκατό χιλιάδες φορές και σε απομακρύνουν αμέσως από αυτό που αισθάνεσαι, περιγράφεις αυτό που αισθάνεσαι κι αμέσως αρχίζεις να αισθάνεσαι το αντίθετο, κυνηγάς τις λέξεις που θα σου εξασφαλίσουν την ευτυχία και θα σε υποχρεώσουν να ζήσεις ευτυχισμένος διαλέγοντας με προσοχή τις παρέες σου.”
― Χρήστος Βακαλόπουλος

“Ήταν πιο δύσκολο να είσαι η ωραιότερη στην Κυψέλη παρά η ωραιότερη στον κόσμο. Στην Κυψέλη σε έβλεπαν κάθε μέρα στο δρόμο, δεν σε ψήφιζαν βαμμένη, με μουσική από πίσω, ούτε σε γνώριζαν απ' τα περιοδικά, σε είχαν αγαπήσει χωρίς φωτογένεια.”
― Χρήστος Βακαλόπουλος, Η γραμμή του ορίζοντος

“Αυτό ήταν το μεγάλο κατόρθωμα της ανθρωπότητας, οι ελεύθερες σχέσεις, ο σεβασμός της προσωπικότητας, η ισότητα των δύο φύλων, το έλεγαν όλα τα περιοδικά, το βροντοφώναζαν οι πανεπιστημιάκες αναλύσεις, το υποστήριζαν οι διαδηλωτές στους δρόμους, το πρότειναν τα τραγούδια, το έβλεπαν στις ταινίες, το έγραφαν στα βιβλία, να του γυρίζεις την πλάτη, να της γυρίζεις την πλάτη, να έχεις πάντα μια δουλειά το πρωί.”
― Χρήστος Βακαλόπουλος

“Παλιά υπήρχαν τρία μέρη στον κόσμο· η Kυψέλη, η Eλλάδα και ο πλανήτης Γη. Tώρα βγαίνουν και λένε ότι ο κόσμος είναι ένας, όμως λένε ψέματα κι αυτό φαίνεται στα μάτια τους.”
― Christos Vakalopoulos, Η γραμμή του ορίζοντος

“Οι Έλληνες ήξεραν να ντρέπονται μέχρι τον Ιούλιο του 1971, το είχαν μάθει από μικροί, το ήξεραν πριν γεννηθούν, είχαν γεννηθεί ντροπαλοί, αμήχανοι, ξενυχτισμένοι, καπνιστές, τραυματισμένοι, αθώοι, νευρικοί, ανήσυχοι, πληγωμένοι.”
― Χρήστος Βακαλόπουλος, Η γραμμή του ορίζοντος

“Η ζωή έχει νόημα. Μας αρέσει όμως να το μεταμφιέζουμε και τότε λέμε ότι το παράγουμε. Αν πιστέψουμε όμως ότι παράγουμε νόημα, πρέπει, εκτός απ’την παραγωγή, να χρησιμοποιήσουμε κι άλλους οικονομικούς όρους, όπως δάνειο, πληθωρισμός, ποσοστά κτλ. Τότε όμως θα γίνουμε ανόητοι, θα μιλάμε σαν να βρισκόμαστε σε χορό μεταμφιεσμένων. Ας δεχτούμε καλύτερα ότι το νόημα αναβλύζει από κρυφές πηγές και το μεταφέρουν ρυάκια που περνάνε δίπλα μας, κάνοντας ελάχιστο θόρυβο. Πρέπει να σκύψουμε και να πάρουμε λίγο νερό, το πολύ πολύ να κατασκευάσουμε μερικά αυλάκια. Αυτό είναι όλο κι όλο το έργο μας.”
― Christos Vakalopoulos, Οι πτυχιούχοι

“Μόλις εξηγήσεις κάτι αρχίζει να σχηματίζεται μέσα σου το αντίθετο, όλοι το ξέρουν αυτό κι όμως συνεχίζουν να εξηγούν, φοβούνται ότι κάτι θα γίνει και θα πεθάνουν αν σταματήσουν να εξηγούν, φοβούνται ότι θα πεθάνουν και εξηγούν.”
― Χρήστος Βακαλόπουλος, Η γραμμή του ορίζοντος

“Οι άνθρωποι έβαλαν νερό στο κρασί τους και έλεγαν ψέματα διαρκώς στον εαυτό τους ότι η πιο όμορφη γυναίκα στον κόσμο δεν είναι μια γυναίκα αλλά μια φωτογραφία.”
― Χρήστος Βακαλόπουλος, Η γραμμή του ορίζοντος

“Πρέπει να διαλέξεις με προσοχή τη στιγμή που θα πέσεις στη θάλασσα.”
― Χρήστος Βακαλόπουλος , Η γραμμή του ορίζοντος

“Καμιά φορά τούς μιλοῦσε, τούς ἔλεγε νά κάνουν ὑπομονή, ν’ ἀφήσουν τά πράγματα νά κυλήσουν καί βλέπουμε, ν’ ἀφήσουν τόν κόσμο νά ταλαιπωρηθεῖ λίγο ἀκόμα, τόν πλανήτη νά καταστραφεῖ καί νά οἰκοδομηθεῖ ἄλλη μιά φορά κι ὕστερα βλέπουμε.”
― Χρήστος Βακαλόπουλος

“Οι πράξεις μας έπρεπε να πάσχουν από ολοκληρωτική αμνησία ώστε να μεταβληθούν σε κοφτερά ξυράφια.”
― Christos Vakalopoulos, Οι πτυχιούχοι

“Μπήκε στο δωμάτιό της τα χαράματα στην Μοντάνα και δεν της είπε τίποτα γιατί ήταν Έλληνας. Αν της έλεγε κάτι, θα το χάλαγε, της είπε τα πάντα χωρίς να της μιλήσει και το κράτησε ακέραιο. Οι Έλληνες είχαν μάθει να ντρέπονται, ίσως να ήταν το μόνο πράγμα που είχαν μαθει τόσο καλά, όλοι οι άλλοι έδειχναν να το έχουν ξεπεράσει κι εκείνοι συνέχιζαν να ντρέπονται, ήταν οι μόνοι σ' αυτή την απελευθερωμένη ήπειρο που συνέχιζαν να ντρέπονται. Μέχρι τον Ιούλιο του 1971 οι Έλληνες είχαν κάτι εντελώς δικό τους, ήξεραν να ντρέπονται ενώ όλοι οι άλλοι ήξεραν να έχουν ενοχές, είχαν μάθει πολύ καλά να αισθάνονται ένοχοι και μετά να απελευθερώνονται κάνοντας θόρυβο, τραουδώντας τη ρήξη, φλερτάροντας με τη βία, εξαπολύοντας κύματα οργής. Αν της είχε πει έστω και μια κουβέντα στη Μοντάνα, θα είχε πει ψέματα, δεν υπάρχει τίποτα να ειπωθεί τα χαράματα, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να μείνεις με χαμηλωμένα τα μάτια για λίγα λεπτά κι ύστερα να φύγεις αθόρυβα. Πρέπει να πεις τα πάντα χωρίς να μιλήσεις κι ύστερα να εξαφανιστείς, αφήνεις μια σφραγίδα στη μνήμη κι ύστερα χάνεσαι, αυτό σήμαινε να είσαι Έλληνας μέχρι τον Ιούλιο του 1971. Έξω χαράζει, οι γονείς σου σε έχουν στείλει εδώ για να συμφιλιωθείς με το ευρωπαϊκό ξεθάρρεμα, σε έχουν διατάξει σιωπηρά να γίνεις ένα με τον απελευθερωμένο κόσμο κι εσύ συνεχίζεις να αισθάνεσαι κάπως αμήχανα, σε κυριεύει μια ανεξήγητη ευαισθησία για τα πάντα, δεν είσαι καθόλου ένοχη και δεν μπορείς να έρθεις σε ρήξη, δεν είσαι ένοχη και συνεχίζεις να ντρέπεσαι.”
― Χρήστος Βακαλόπουλος

“Με εμπόδιζε το παρελθόν, αυτό το μεγάλο φλας μπακ που τριγυρίζει με κουκούλα στο κεφάλι και τρομοκρατεί τους περαστικούς, μου έλεγε να μην εμπιστεύομαι τον εαυτό μου.”
― Christos Vakalopoulos, Οι πτυχιούχοι