Els Keytsman's Blog

Bij de werken van Proust

krijg je in de winkel geen afstandsbediening,

je kunt niet overschakelen

naar een voetbalwedstrijd

of een quiz waar je een Volvo kunt winnen.

We leven langer,

maar minder nauwkeurig

en in kortere zinnen.

Wij reizen sneller, vaker, verder,

al komen we met dia’s thuis in plaats van met herinneringen.

Dit hier ben ik met een of andere kerel.

Dat daar is denk ik mijn ex.

Hier loopt iedereen in zijn blootje,

dus vast ergens op het strand.

Zeven delen – goeie genade.

Is er geen samenvatting, kan het niet korter,

of nog beter: als stripboek.

Vroeger had je op tv een serie getiteld ‘De pop’,

maar volgens mijn schoonzus is die van een andere P.

Trouwens, tussen twee haakjes, wie was die man.

Naar het schijnt schreef hij jarenlang in bed.

Blad voor blad,

met beperkte snelheid.

En wij in de vijfde versnelling

en – afkloppen – gezond.

(Wislawa Szymborska. Uit: HIER, Uitgeverij De Geus, tweede druk, 2010)

Voor deze 14de gedichtendag met als thema muziek, plaats ik graag dit gedicht van Alhadi Adam Agalbeldour. Hij is vluchteling en vrijwilliger bij het Info- en soeppunt van Vluchtelingenwerk Vlaanderen. Dit mooie gedicht, een lied voor Brussel als het ware, bracht hij een week geleden op het dankfeest in het Arabisch voor de vrijwilligers een week geleden. Zijn mooie stem, en het warme en zangerige declameren,  moet je er dus zelf bij denken.

شمعة فى قلب بروكسل

من وراء الشواطئ البعيدة

ومن أسداف المدن الرمادية

ومن أحشاء الجزر المرجانية الجميلة

ومن رائحة السافانا الآزلية

ومن زخات مطر خط الاستواء

ومن ألسنة رياح الصحراء  و الجبال الزرق

من همس الأمهات الحنونات

تدفقت الأحلام فى قلب كل أنسان

كشلالات المرمرالمسكونة بالمشاعر و القبلات العميقة

لتمتزج بزخات مطر بروكسل المعبقة بعطر القصائد الذهبية

المغسولة بضوء الشموع و الفرح الاسطورى

لتفوح رائحة قوس قزح بلطف

ملقحة  بدموع مليون فنان

آه…. ما أحلى الحياة عندما نكون عنوان للمطر و الأناشيد

وما أروع البكاء عندما نكتشف اننا مواطنون

نشكل هذا البحر بفخر كسلسلة لنجيمات فريدة

كل شيئ هنا رائع مدهش مغسول  بالاغنيات الجميلة

كل شيئ مرسوم  بالدفئ  و المواويل

وجميعا نحن هنا سمفونيات وفيثارة

نهطل سحابة للأنتماء الواحد

للحب و الأحلام .. و الشجون و التآملات .. للفرح و العناق

لضوء ارواحنا الشفافة

آه.. ما أروع أن يولد الجميع بلون الشمس

بنكهة الياسمين وخيال الأفق  الساحر

برائحة السهول الرخوة و الرحيق الخرافى

ومن وراء كلماتنا الخالدة نحن ترنيمة للفرح الأبدى

نحن كتاب من القلب للقلب

تفسرنا كل لغات العالم أنشودة  فى قلب بروكسل

23-06  2011

بروكسل متحف الفنون الجميلة

البوذار

Licht in het hart van Brussel, deze stad

Vanachter

de verte van wijdse kusten,

de donkerte van grijsgrauwe steden

de diepte van prachtige koraaleilanden

de verre eindeloze savanne en haar geuren

de stortregens van de evenaar

de tongen van de woestijnwinden

de blauwe bergen

Vanuit

het gefluister van liefdevolle moeders

storten dromen

zich in het hart van elke mens

als marmeren watervallen

gezwollen door oprechte gevoelens

en tere kussen

Ze vermengen zich

met de neerslag,

hier in deze stad

geurend naar gouden verdichtsels

gewassen in het licht van kaarsen

oplichtend door een fabelachtige blijdschap

een zachte regenbooggeur verspreidend

versmeltend met de tranen van zovele kunstenaars

Ah, hoe zoet is het leven

wanneer we één worden met die regens

en de hymnen van deze stad

hoe schitterend klinkt het geween

wanneer we ontdekken dat wij de stedelingen zijn, hier in deze stad

We vormen met trots een zee

van aaneengeregen oplichtende sterretjes

alles hier

is schitterend en wonderbaar

deinend in schone liederen

is getekend met warmte en liefde

is een symfonie van liefde en dromen

wij regenen neer

van het plafond

tot een unieke weergaloze trouwhartigheid

is een snarenspel

van heimwee en mijmeringen

van vreugde en omhelzingen

van transparante zielenlicht

Ah, hoe schitterend

dat iedereen wordt geboren

met de kleur van de zon

met de smaak van jasmijn

met de verbeelding van een betoverende horizon

met de geur van zachte vlakten

met de nectar van bijgeloof

En van achter onze tijdloze woorden

zijn wij

een lofzang van de eeuwige vreugde

één boek van hart tot hart

wij weerklinken alle talen

als een hooglied

in het hart van deze stad

(vertaling Stijn Van Asch / bewerking Ilse Wijnen)

Je leed vast kou in dat schip

vanuit het Westen de kust afvarend

je staarde vast wekenlang naar de zee

als een ijsplaat

Plots moet Gibraltar voor je zijn verschenen

een tempel loodrecht tussen de rotsen

Dan Aquitanië, Bretagne, Normandië

weg gebezemd door stormwinden

ze zagen je vast voorbijvaren in dat ruim

waar jullie als beesten opeengepakt met zovelen sliepen

Antwerpen moet zijn opgedoemd in de mist

en je hoorde het touwwerk vast knarsen bij het afmeren

terwijl het anker de bodem raakte

en jij gebroken aan land ging

met bebloede voeten

je lippen droog van de dorst

Waar waren jullie toen ze ons vermoordden

in Sierra Leone, één voor één in de jungle

de hoofden afgehouwen als watermeloenen op het asfalt

maden zweetten op de maniokbladeren

terwijl zwaaiend met machinegeweren en machetes

de doodseskaders in hun legerbusjes

tussen de brandende hutten door reden

Ze ontrukten hen aan hun schreeuwende moeders

mikkend op de borsten en op de ogen

toen werden ze opgeleid tot kindsoldaten

aan uitroeiing en foltering gewend

'Hoe meer mensen je liquideert, hoe meer drugs je incasseert'

dus dronk de aarde bloed met lange teugen

tijdens hun raids op de dorpen

Doden om niet zelf gedood te worden

Keita, je moet het vreemd gevonden hebben

al die vreemde talen

buiten het opvangcentrum

waar je vast op de grond hebt geslapen

tot een hand je zij moet hebben aangeraakt

en zei: 'Het is tijd om te gaan'

terwijl de wind door merg en been ging

toen je in het busje

naar het Klein Kasteeltje stapte

zag je wellicht het gezicht terug van je zus

je moeder die je tegemoet kwam, mooi op de straat

tussen de schaduwen van de savanne

met een mand op haar hoofd

(je vader was er allang vandoor)

Wie weet of je het kanaal achter je opmerkte

die 29 juni 2004, toen je over de drempel van het Kasteeltje stapte

je knikte ja of schudde nee bij de eerste vragen van de sociaal assistente

die kruisjes voor je op een formulier zette

En hoe de slaapzaal je is voorgekomen

toen je die voor het eerst onder de holle blikken van je lotgenoten betrad

in wat nu nog steeds je thuis is

of je gehuild hebt in het donker onder de dekens

terwijl naast je iemand lag te snurken

en de regen hevig neerkletterde

tegen de ramen achter de tralies

tot je 's ochtends naar beneden ging

om zeep en schone lakens te zoeken

tussen de gezichten van Koerden, Somaliërs, Roemenen en Oezbeken

en je zei vast tegen jezelf dat zelfs dit

zo arm aan zon

een goeie plek kon zijn om te leven:

een dak, een bed, brood

Het is niets, het is alles

Zes euro per week is niet veel

maar nu kun je naaien, je zingt en speelt gogoma

zo geef je een naam aan de toekomst

die uit je handen geboren wordt

er verschijnt een glimlach in je ogen

als ik je vraag of je een vriendje hebt

na een glas in de Léon Lepagestraat

en de uithangborden van de winkels zijn gedoofd

zinloze stemmen

naakte etiketten in de wind

terwijl ik je nakijk, met geheven hoofd je lot tegemoet

de uitstalramen in de Dansaertstraat achter je latend

zwakke lichtjes, lege gewaden

Keita: de nacht, de moed, de tranen

Keita: het licht, de hoop, het zingen

We zitten op elkaars lip

De bomen achterna

En zal toch een tijd moeten komen

die er geen meer is van dood

Fabio Scotto

Vertaling uit het Spaans door Sandra Verhulst

Het Beschrijf gaf met "Vers Brussel" sinds 2004 jaarljks een poëzie-injectie aan verschillende Brusselse wijken. In elke wijk werd een internationale dichter uitgenodigd om samen met een Belgische kunstenaar op ontdekkingstocht te gaan. En zo beschikt Brussel sinds 2011 over een parcours van twaalf poëtische kunstwerken.

In het najaar van 2008 bezocht Fabio Scotto de Dansaertwijk met de Brusselse kunstenaar Richard Venlet. Het Klein Kasteeltje bevindt zich in deze wijk, en via Het Beschrijf kwam Fabio Scotto in contact met bewoners van het opvangcentrum.

Zo ontmoette hij begin november Keita, een bewoner uit Sierra Leone. Hun gesprek leverde in de reeks 'mozaieksteentjes' bovenstaand gedicht op. Lees hier de volledige reeks 'mozaieksteentjes'.

Dit opiniestuk verscheen vandaag in De Tijd.

De Antwerpse advocaat-generaal Piet Van den Bon was bij de opening van het nieuwe gerechtelijk jaar heel kritisch voor het migratie- en asielbeleid, dat onbestaande is. Zijn toespraak was echter eenzijdig negatief tot beledigend voor migranten, asielzoekers en vluchtelingen, waarvan velen vaak heel ondernemend zijn.





Een Rwandese vroedvrouw brengt baby's ter wereld in een Brussels ziekenhuis. Een koppel Irakese ingenieurs vond onlangs werk in een Vlaams bouwbedrijf. Een Togolese socioloog wijst nu andere nieuwkomers de weg in de Vlaamse samenleving. Allemaal zijn ze ooit aangekomen in België als vluchteling. En allemaal waren ze ooit OCMW-klant.

Deze en andere succesverhalen van ondernemende, innovatieve en sterke persoonlijkheden kunnen we met gemak plaatsen tegenover de praktijken die Antwerpse topmagistraat Piet Van den Bon aanhaalde in zijn openingstoespraak bij het begin van het gerechtelijk jaar.

Van den Bon maakte daarin een erg kritische analyse van het migratie- en asielbeleid. Kritiek moet er zijn, en zaken op scherp stellen voedt het debat. En de voorbeelden die hij aanhaalt betwisten we niet. Alleen is zijn analyse gebaseerd op slechts enkele praktijkvoorbeelden. En daardoor is zijn discours eenzijdig negatief tot soms ronduit beledigend voor migranten, asielzoekers en vluchtelingen.

Ook Vluchtelingenwerk kaart al geruime tijd aan dat er nood is aan een duidelijk beleid. Want zonder een samenhangende visie op migratie en zonder een duidelijk migratiebeleid zal het onbegrip voor vreemdelingen en migranten blijven bestaan.

Dat beleid is best gestoeld op een evenwichtige analyse. Een kortetermijndiscours en een aankondigingspolitiek van stoere maatregelen lossen inderdaad niets op. De jongste tijd hebben we dat net iets te vaak gezien: parlementairen die ondoordacht de asielprocedure willen wijzigen, een staatssecretaris die een terugkeercentrum aankondigt zonder dit te bespreken in de regering.

Het migratiedebat moet eindelijk gevoerd worden. Vluchtelingenwerk vraagt in het bijzonder aandacht voor mensen die op de vlucht zijn voor oorlog, geweld, of vervolging, wiens leven wordt bedreigd: asielzoekers.

Wrakhout

Het gaat ook niet op en het is zelfs beledigend om in algemene termen te spreken over de buitenlandse OCMW-cliënten als over "menselijk wrakhout" dat "geen enkele bijdrage levert aan de economie". Studies over migratie bewijzen het tegendeel. Zoals een recente studie van de Spaanse grote bank Caixa Catalunya aantoont dat migranten de welvaart net in stand houden. Uit hun onderzoek blijkt dat migranten het voorbije decennium zorgden voor gemiddeld 2% van de jaarlijkse economische groei in Europa.

Ook Vluchtelingenwerk ontmoet elke dag asielzoekers en vluchtelingen die in de verste verte niet aan dit negatieve beeld beantwoorden. Het klopt dat erkende vluchtelingen hun leven in België vaak moeten starten als OCMW-cliënt. Ze hebben immers alles moeten achterlaten en hebben omwille van hun vlucht en een lange asielprocedure heel wat trauma's te verwerken.

Bovendien moeten ze een nieuwe taal leren en de arbeidsmarkt in hun nieuwe land leren kennen. Een arbeidsmarkt waar overigens nog altijd teveel vooroordelen leven tegenover mensen met een kleurtje of een vreemde naam.

Velen van die vluchtelingen zijn net heel ondernemende mensen met competenties, beroepservaring en vaak ook diploma's. De juiste begeleiding en een financiële duw in de rug in die eerste jaren, kan ervoor zorgen dat ze die competenties kunnen inzetten voor zichzelf, hun kinderen en de maatschappij. Ze worden dan (opnieuw) kunstenaar, ingenieur, ondernemer, of gewoon 'hardwerkende migrant'.

Voorbeelden van dergelijke verhalen zijn legio. In die zin kan je de sociale zekerheidssteun aan vluchtelingen ook zien als een investering in talent waar iedereen beter van wordt. En wat geldt voor vluchtelingen, geldt ook voor andere groepen migranten die een tijdje beroep moeten doen op steun van het OCMW.

Fraude

Zeker, fraude en misbruik moeten in een rechtsstaat worden aangepakt. Op alle maatschappelijke terreinen, of het nu witteboordencriminaliteit, fiscale fraude, of asielmisbruik is. Maar advocaat-generaal Van den Bon geeft al te gemakkelijk het voorbeeld van asielzoekers uit de Balkan, en vergeet zo een deel van de realiteit. Aanvragen komen vooral van mensen uit conflictgebieden of landen die het niet nauw nemen met mensenrechten. Afghanen, Irakezen en Tsjetsjenen voerden vorig maand de asielstatistieken aan.

Van den Bon spreekt ook van misbruik van werkloosheidsvergoeding, sociale zekerheid en OCMW. Voor alle duidelijkheid: asielzoekers hebben dergelijke mogelijkheden niet. Asielzoekers krijgen geen uitkering. Het recht om te werken is enorm beperkt. Ze mogen zelfs geen vrijwilligerswerk doen.

Het enige waar asielzoekers zowat recht op hebben, is een opvangplaats. En zelfs dat recht wordt sinds 2008 flagrant geschonden. Daardoor worden de meest kwetsbare mensen, zoals de topmagistraat ook aangeeft, op een "vernederende en onmenselijke manier" behandeld. De voorbije drie maanden kregen ongeveer 1.400 personen niet de opvang waar ze recht op hebben, en belandden op straat. Zonder dak boven het hoofd, zonder enige begeleiding doorheen de asielprocedure.

Mensenrecht

Er wordt gesproken over asiel als de uitzondering op de migratiestop. Naast gezinshereniging is asiel inderdaad de voornaamste 'toegangspoort' tot België. Er bestaat dan ook geen migratiebeleid in België. Door migratie goed te managen zal ruimte vrijkomen voor een echt asielbeleid.

Een goed asielbeleid beschermt via kwalitatieve procedures mensen op de vlucht voor vervolging, oorlog en geweld. Die procedures mogen niet te lang duren. Een goed asielbeleid vangt asielzoekers op en veroordeelt ze niet tot een leven op straat. Het begeleidt asielzoekers doorheen de procedure en is gericht op een toekomstperspectief. Het bereidt asielzoekers voor op integratie in onze maatschappij of biedt een volwaardig terugkeertraject als reële mogelijkheid.

Zo blijft asiel het mensenrecht dat blijvend moet verdedigd worden.

Els Keytsman, directeur Vluchtelingenwerk Vlaanderen.

18 juli 2011 (MO*) — Enkele dagen geleden bracht journaliste Saskia Van Nieuwenhove een schokkend feit naar buiten. In Oostende hangen meer dan 200 buitenlandse kinderen en jongeren rond op straat. Ze slapen in parken en soms kunnen ze terecht op een matras in een kraakpand. De prijs die ze daarvoor betalen is misbruik. En wat is nu de oplossing van de politicus die hierop werd aangesproken door de VRT-cameraploeg, John Crombez (sp.a)? "We moeten denken aan gesloten opvang".

Had ik dat goed gehoord? De jongeren opsluiten? Lees verder op Mo.be

(20 juni 2011 – MO*) — Wat hebben Jean-Luc Dehaene, Phara de Aguirre en Annelies Beck met elkaar gemeen? Wel, ze hebben een band met Aalst. Phara de Aguirre en Annelies Beck zijn er geboren en Jean-Luc Dehaene liep er school. Maar het trio deelt nog iets: een vluchtgeschiedenis.

Lees verder op MO.be

Dutch designer Maarten Baas designed this chair with a ladder-back reaching into the sky for human rights charity Amnesty International.

The name of the five-metre design, The Empty Chair, refers to Chinese Nobel Peace Prize winner Liu Xiaobo who was unable to receive the prize in person last year as he had been imprisoned.

Baas will present the piece in Amsterdam on Saturday to mark the the 50th anniversary of Amnesty International.

More about Maarten Baas on Dezeen »

Photographs are by Frank Tielemans.

The information below is from Maarten Baas:

On invitation of Amnesty International, and in honor of the Chinese Nobel Peace Prize winner Liu Xiaobo, Maarten Baas has designed The Empty Chair.

Amnesty International invited Maarten Baas to design a piece to support their campaign against the increased suppression of writers, journalists, artists and activists.

In 2010 Liu Xiaobo was awarded with the Nobel Peace Prize for his peaceful battle for fundamental human rights. Liu Xiaobo could not accept the prize in person, because he was in jail serving a 11 year imprisonment for 'undermining of the state'.

Therefore, The Empty Chair of Liu Xiaobo became a symbol for repression.

The Empty Chair, designed by Maarten Baas is about five meters tall and will be presented during the 50th anniversary of Amnesty International on May 28, 2011 in Pakhuis De Zwijger in Amsterdam.

The design of "The Empty Chair" will soon be available in the form of an exclusive pin.

See also:

.

[image error]










Grey Derivations
by Maarten Baas
The Chankley Bore
by Maarten Baas
Wind by
Maarten Baas

More: Design, Furniture, all

Email this • Subscribe to this feed • Digg This! • Stumble It! • Share on Facebook

Posted on Wednesday, May 25th, 2011 at 8:05 pm by Rose Etherington. See our copyright policy. Follow comments through the feed.

Amnesty International vroeg Maarten Baas een kunstwerk te maken. Het is een kunstwerk van 5 meter hoog geworden. "The Empty Chair" refereert naar de Chinese Nobelprijswinaar Liu Xiabo. Omdat hij in de gevangenis zit, kon hij zijn prijs niet ophalen. Er komen nog exclusieve pins van dit kunstwerk. Mooi!

22 mei 2011 (MO*) — Groot nieuws dit weekend: Obama heeft mogelijk Vlaamse roots. Onderzoekers van het het genealogische instituut Eneclann in Dublin pluisden zijn stamboom uit en botsten op een Vlaamse of Nederlandse hugenoot (protestant) die eind 17de eeuw emigreerde naar Ierland. Eerder al wist men dat Obama's betbetovergrootvader aan moeders kant in Ierland woonde. Hongersnood dreef de familie in 1850 naar Amerika. Opmerkelijk is niet zozeer dit historische feit, wel dat men dit speciaal nieuws vindt.

Uiterlijk lijkt Obama helemaal niet op de 'Nederlandse Amerikaan' uit het gelijknamige kinderliedje, maar zijn familiegeschiedenis is gelijkaardig aan die van vele andere Nederlanders en Vlamingen die ooit migreerden. Migratiegolven zijn er altijd al geweest en wie ver genoeg de geschiedenis ingaat, komt bijzonder interessante dingen tegen.

Lees verder op MO.be

25 april 2011 (MO*) — Het Gentse schepencollege heeft beslist om 30 miljoen van haar werkingsmiddelen onmiddellijk weg te halen bij grootbanken Dexia en KBC. De stad dreigt er bovendien mee om haar loonverwerking, goed voor 250 miljoen euro per jaar, en nieuwe langetermijnbeleggingen bij andere banken te doen. Het is haar manier van protesteren tegen "die onredelijke bonussen voor toplui", aldus schepen voor Financiën Christophe Peeters (Open VLD). "Als het slecht gaat met de banken, wordt er met belastinggeld tussenbeide gekomen, daarna gaat men gewoon door met de graaicultuur. We spreken de grootbanken nu aan in de taal die ze begrijpen, de taal van het geld."

Voorlopig volgen weinig gemeenten het Gentse voorbeeld en evenmin is de Belgische oud-premier Jean-Luc Dehaene (CD&V) onder de indruk. Hij verdedigt het bonussenbeleid: "Ik laat mijn salarisbeleid bij Dexia niet bepalen door externe factoren, behalve als die in wetten zijn gegoten." Wel: hoog tijd dat die wetten er komen. En niet alleen om de bonussen aan banden te leggen. Want blijkbaar heeft de financiële sector bitter weinig lessen getrokken uit de bankencrisis van 2008 die later uitmondde in een wereldwijde financiële crisis.

Lees verder op MO.be

28 maart 2011 (MO*) — 2011 is het Europese jaar van de vrijwilliger, en net in dit jaar mogen we nogal wat vrijwilligersorganisaties hun verjaardag vieren. Greenpeace wordt 40 en Amnesty International 50. In eigen land blazen Oxfam-Wereldwinkels en Broederlijk Delen ook al respectievelijk 40 en 50 kaarsjes uit. Verjaardagen zijn normaal gezien heugelijke gebeurtenissen. Maar gezien de huidige mondiale problemen lijkt het of ze rond milieu, mensenrechten, eerlijke handel en noordzuid niet goed genoeg werd gewerkt. Of zijn de tegenkrachten te sterk?

Lees verder op MO.be