Ton van 't Hof's Blog: Ton van ’t Hof

Fietste door dichte mist naar Dokkum en kocht verpakkingsmateriaal om een dichtbundel die meedingt naar de Herman de Coninckprijs ‘in zevenvoud’ in te kunnen pakken.

Míjn dichtbundel dus, Gelukkig de mens die ergens verwacht wordt, die de prijs zonder twijfel verdient.

Een nominatie dan toch op zijn minst!

Hahaha!

Las Zwijgzame zangvogels van Nikolaas Demoen maar bleek niet ontvankelijk voor de gedichten die me werden aangeboden: collages van ‘kleuren bewegingen vormen lichtinval’ die onderdeel uitmaken van een toestand of situatie. Ik kon er meestal geen touw aan vastknopen en ergerde me te vaak aan wazige beelden als ‘regenachtige vingers’ en ‘zeebranden’ die ‘in bibberlijn over en weer’ trekken. Een onverstaanbaar gemompel helaas.

Oost west, thuis best. (Na nog een schreeuwend dure maar zeer aangename avond in Zwitserland te hebben doorgebracht.)

Kreeg vervolgens vanmiddag een waanzinnige loopneus, die uren duurde.

Dronk desondanks, terwijl het snot uit mijn neus liep, een flesje pepernotenbier.

Keek tijdens het drinken van het flesje pepernotenbier ook nog naar een documentaire over Boudewijn Büch, de man die zichzelf verzon.

Büch en pepernotenbier: of je het gelooft of niet.

Gisteren met de benenwagen, trein & boot naar Portofino afgereisd, het Saint-Tropez van Ligurië, waar we over de toeristenhoofden konden lopen, maar toch nog een tafeltje vonden voor een buitengewoon lekkere lunch, o.a. linguine met pesto, boontjes en aardappel.

Vandaag gorgonzola gehaald, bij het plaatselijke kruideniertje, en verse focaccia, vuistgrote nectarines en ruige grappa ter verschalking in de olijfboomgaard, alwaar ik werd opgevreten door muskieten, voor wiens beet ik allergisch ben: ik zie eruit alsof ik de mazelen heb.

In de verte, in het zonlicht dat schitterde op zee, een piepklein zeil, zeilende nergens heen. Aan boord, zo bedacht ik me, politici.

‘Met holle woorden los je geen oorlogen op’, murmelde Trumpy Dumpy, die dringend behoefte heeft aan een paracetamolletje, tot de Algemene Vergadering van de Verenigde Staten.

Ondertussen escaleert Poetin horizontaal, in de hoop dat schermutselingen aan Roemeense, Poolse, Baltische en Finse grenzen tot (op zijn minst) aandachtsversnippering van de NAVO zullen leiden. De haperende Russische economie lijkt de despoot dan toch van zijn ankers te hebben geslagen. Vanaf nu zou ik elke grensschending met gericht vuur beantwoorden.

Zoagli, Ligurië, niet ver van waar Ezra Pound jaren resideerde. Hoge luchtvochtigheid. Ons verblijf verheft zich volgens de stappenteller circa dertig verdiepingen boven zee. Onze conditie wordt dagelijks aan een test onderworpen. Minpuntje: muskieten, zulke! (Zo dik als mijn duim.)

Zat de hele middag onder een olijfboom op een witte plastic stoel met een kapotte armleuning recht tegenover het havenplaatsje Portofino, aan de overkant van de baai, waar miljonairs huizen.

Downloadde een zootje kranten en las met afgrijzen het politieke nieuws van de afgelopen dagen: nee, ik wil niet terugkeren naar een land waar de helft van de bevolking zich inmiddels heeft ontpopt als fascistoïde, onder wie nogal wat oud-ambtgenoten!

Collega-dichter Ezra Pound was overigens óók een asshole fascist. Na de Tweede Wereldoorlog werd hij beschuldigd van landverraad, maar belandde op grond van grootheidswaan meer dan tien jaar in een gesticht.

‘Veel politici zijn niet goed snik, dat is natuurlijk een algemeen bekend feit.’ – Maarten van Rossem

Van de staat van beroering waarin de wereld kennelijk verkeert viel hier weinig te merken vandaag. Alles ging zo zijn gangetje. Alsof de leugen niet regeert. Alsof Yeşilgöz geen nonsens verkocht tijdens de Algemene Politieke Beschouwingen.

Bovendien nam ik om welke reden dan ook de dingen zoals ze zijn.

Wat vreemd genoeg voelde alsof ik iets úítrichtte in de wereld.

Werd nog geprikt, hoorde een arts aan & wachtte op een bus die tien minuten te laat was.

In de wei, bij nacht en ontij: schapen.

Liep weer eens vast in mijn controledrang en geldingsdrang en herhaalde honderdmaal dat loslaten een proces is.

Stelde me een Europa aan de zijlijn voor.

Gaf me vervolgens ter bestrijding van de droefheid over aan een geestig terzijde: poetste een uur lang alsóf het een lieve lust was.

Nadeel van de wandelroute die ik vandaag aflegde is dat je onderweg geen enkele boom tegenkomt waaronder je goed kunt schuilen. Druipnat ging ik net als de vogels en het vee op in de omgeving.

Lotgenoten van elkaar.