Νατάσσα Καραμανλή's Blog

  Οκ, ρε φίλε, μην μένεις σπίτι. Πάρε στο χέρι τον καφέ σου, τα κλειδιά και το κινητό σου και ξαμολήσου σ’ αυτόν τον ήλιο που σου καίει τα σωθικά. Άραξε στο παγκάκι και στοχάσου φλερτάροντας με την άνοιξη, αυτή την ατίθαση πλανεύτρα που τρυπώνει στις φλέβες σου.  Ναι, το ξέρω πως είσαι μονάχα είκοσι … Συνέχεια →

Έλα λοιπόν, ας τελειώνουμε με τούτη τη φάρσα. Τι με κοιτάς; Πίεσε τη σκανδάλη. Σκότωσε τον εαυτό σου. Ακόμη μια φορά. Είχες πει πως θα ήταν η τελευταία, όμως λάθεψες. Άλλωστε, η συνήθεια σου έγινε δέρμα πια. Δε νιώθεις. Σκοτώνεις σε μικρές δόσεις. Κάθε μέρα κι από λίγο. Όπως χτες. Όπως παλιά, όπως θα κάνεις … Συνέχεια →

  Προσπαθώ  μέρες να γράψω ένα ποίημα για το κορίτσι απέναντι. Το παρατηρώ που κάθεται τις νύχτες στο πιάνο. Τα δάχτυλά του είναι αέρινα. Τα πλήκτρα λιώνουν στο άγγιγμά του. Στη σιωπή της νύχτας οι ξεστρατισμένες νότες σκοντάφτουν σε όνειρα κουμπωμένα. Σε ανήλιαγα χαμόγελα σκάνε διθυραμβικά, προτού ουρλιάξουν «ησυχία» οι γείτονες. Γάτες και σκύλοι, πουλιά … Συνέχεια →

Θέλω να έρχεσαι συχνά τα βράδια. Τα καλοκαίρια με πνίγουν. Να περνάς για μια καλησπέρα. Να έρχεσαι να με βλέπεις. Θα με βρίσκεις καθισμένη στην ίδια καρέκλα, σαν φιγούρα από εικόνισμα βγαλμένη· ασάλευτη. Εκεί θα σε περιμένω, έτσι, σιωπηλή και παγωμένη. Προτού περάσεις το κατώφλι να κρεμάς τη σκιά σου στην αυλή, πλάι στο γεράνι. … Συνέχεια →

Πάσχα τριγύρω. Άρωμα πασχαλιάς  κρεμασμένο στη βεράντα. Ο κόσμος παραμορφωμένος. Πρόσωπα μάσκες, επιτηδευμένες γκριμάτσες στάζουν χαμόγελα στυφά σε κούφια βήματα. Κανείς δεν την ακούει. Κανείς δεν την βλέπει. Προσπερνά την άνοιξη φαλτσάροντας νότες και ρίμες. Με χέρια καψαλισμένα από τα ξένα βάρη, ρίχνεται σε ένα ξέφρενο χορό μετέωρων στροβιλισμών ανάμεσα στο σήμερα και στο χτες. … Συνέχεια →

Τίποτα. Τίποτα δεν θέλω να μου φέρει το 2019. Το 2018 μου στέρησε ανθρώπους. Μου έκλεψε αγκαλιές. Στιγμές. Άνοιξε διάπλατα τις τεράστιες, κατάμαυρες δαγκάνες του και με φυλάκισε εκεί. Μ’ έχτισε στον πόνο. Με πήρε από το χέρι και με ξενάγησε σε χαώδη σοκάκια, όπου τυφλοί άνθρωποι μαχαίρωναν πισώπλατα την πίστη. Την αλήθεια. Ξεγύμνωσε τα … Συνέχεια →

  Όχι σου είπα! Δεν θα σε ακολουθήσω! Άδικα μην με περιμένεις. Εκεί που φτύνω, δεν εκπαιδεύτηκα να γλύφω. Προσευχές δεν έμαθα να μουρμουρίζω για κανέναν.                                                                                                                                                    Γιατί πολύ απλά, καμία τους δεν θα έφτανε να εξευμενίσει τη μπόχα των κούφιων ανθρώπων. Όμως εκείνοι μοιάζουν πάντοτε ψηλοί. Σχεδόν σαν γίγαντες. Κι όπως απλώνουν με θράσος τη … Συνέχεια →

Είναι η άνοιξη, λες. Αυτή φταίει. Σε τυραννούν οι νύχτες της. Ο κόσμος μικραίνει γύρω σου, σε πνίγει, όμως το άρωμα από το γιασεμί που σκαρφαλώνει ύπουλα στο παράθυρο σου, σε λυτρώνει. Ποιος μπορεί να κοιμηθεί την άνοιξη; Εσύ πάντως, αδυνατείς. Κάθε φορά που γέρνεις το κεφάλι σου στο μαξιλάρι, οι σκέψεις ανοίγουν πανιά για … Συνέχεια →

  -Γιαγιά! Γιαγιά! Βοήθεια! -Τί έπαθες παιδάκι μου; Γιατί φωνάζεις; -Γιαγιά είδα ένα πολύ άσχημο όνειρο. Η γιαγιά σακούλα έσκυψε προς το μέρος της εγγονής σακούλας και την αγκάλιασε τρυφερά. -Σώπασε τώρα. Εγώ είμαι εδώ. Πες μου τι ονειρεύτηκες. -Είδα τους ανθρώπους να με απαξιώνουν. Είδα ότι με μισούσαν και με καταχώνιαζαν σε κάτι ανήλιαγα … Συνέχεια →

  Εκκρεμότητες. Γράφεις, σβήνεις. Μια λίστα που ανανεώνεται αδιάκοπα κι εσύ χαράζεις κόκκινα σύμβολα πάνω της. Κολλημένα χαρτάκια στο ψυγείο και ένα σημειωματάριο με τσαλακωμένα φύλλα, βαθιά χωμένο μέσα στην τσάντα σου. Προσθέτεις, αφαιρείς, τσεκάρεις. Με μανία. ΕΝΦΙΑ, ΔΕΗ, ΟΤΕ, η δόση  της κάρτας, το φροντιστήριο του παιδιού, κοινόχρηστα, ένα παλιό εισιτήριο συναυλίας, αποδείξεις από … Συνέχεια →