Alexandre Alphonse's Blog: Ave, exegeta futurus! - Posts Tagged "carrusel"
Reseña de «Carrusel»
Recientemente, he editado mi pantagruélica reseña de la obra antimaestra Carrusel, de Berta Dávila, obra a la que debo tanto. Si premian, publican y traducen esta inartística novela iliteraria, yo puedo hacerlo infinitamente menos mal: esa charleta mental fue la génesis de mi novela onírica (por decirlo de la manera en que con una única palabra, y elección de género literario, conste que mi libro está lo más lejos posible del vulgar, prosaico y brutal realismo de la Bertiña) O Ceo de Santiago).
Esta era la reseña original:
[El libro empieza parafraseando a Proust [si no recuerdo mal] y me imagino que el «tío Carlos» puede ser por «uncle Charles» de Joyce; pauvre Marcel y poor James, sobre todo pobre este último si B€rta piensa que su historieta sosa, inartística, intrascendente y mediocremente escrita tiene algo en común con el Retrato de Joyce, que es todo lo contrario.]
[EDITO: ya que ha ganado el Premio de la aCrítica Española 2019, que comento más abajo, y ha sido traducido, sintetizo en castellano: soso, narcisista y carpetovetónico dietario-anecdotario, autoficción de andar por casa con las zapatillas puestas, sin interés vital más que para Berta y sin interés artístico para nadie que sepa algo de arte.]
[sinceramente, sólo me puedo imaginar a tres tipos de lectores de Berta: galleguistas, porque escribe en gallego; mujeres, por sororidad; y gente no interesada en la literatura, pero ella es riquiña y tiene presencia en el sistemiña gallego y el galitwitter [todos estos tipos de lectores son lo contrario de los lectores de la artística Ariana Harwicz, por ejemplo, a quien nadie lee porque escriba en castellano, sea mujer o sea riquiña, LOL]]
Só se deben de escribir os libros que non podemos evitar escribir.
Entendo este cliché nietzscheano de que hai livros dabondo e até o comparto (pero dunha forma diametralmente oposta), mais, se a autora pensa assim, por que engadir á historia da literatura livros que lhe aportan tan pouco? Hai que ser algo megalómano pra escrever literatura após milenios dela i, entón, ten máis senso escrever livros artísticos, aportar algo novo, que livros que non podes evitar escrever ti e para ti (como hai livros dabondo, só ten perdón aportar algo ao asunto)...
Cando penso na maioría dos meus escritores contemporâneos prediletos (Enrique Vila-Matas, Pablo Katchadjian, Blake Butler, Kenji Siratori...), precisamente son escritores que escreven obras de arte, literatura artística, livros que poderían perfectamente «evitar escribir» (Ariana Harwicz está entre dúas augas, pois o seu célebre debut foi escrito «para no hacerlo en la vida real, necesitaba transmutarlo en literatura», pero a Harwicz é bastante sui xéneris [quere selo, o que axuda] e escreve ficción trasngresiva, nom este cartón da Bertiña).
Entendo que este trivial e narcisista dietario-anecdotario fose necesario pra a autora, pero máis como alivio persoal (coma quen escribe uma carta que logo racha, pra relaxarse e quitarse um peso de enriba) que como obra literária (nom hai uma soa páxina que pague a pena por si mesma)... É que se vas escribir sobre a miseria psicolóxica (será que non sobran novelas sobre o teminha), que esa miseria seja máis forte ou interesante (por non falar do estilo co que a narres)... A ver, que escrever sobre calquer tipo de «tolaría» mola, pero os livros que semelhan estar escritos por «tolos» (non é o caso, pois tanto o costumismo como o estilo son banais, é dicir, de todo menos excéntricos) molan máis).
Alejandra Pizarnik dicía que ela nunca podería escrever uma novela, porque nas novelas (máis ou menos comerciais) é inevitável chegar a un ponto no que hai que escrever cousas como «Fuimos a tomar un café con leche». Quero dicir con isto que esta novela esta chea de banalidades, trivialidades, recheo...
Un pode gustar do realismo sujo de Bukowski ou dos libros realistas e costumistas de Noah Ciero, Sam Pink, Tao Lin, Zachary German, Megan Boyle, Juliet Escoria, Scott McClanahan... A diferencia é que Bukowski aportou algo e que os últimos polo menos son modernos e algo orixinais e creativos nos seus livros (o que non acontece aquí nem na literatura hespanhola moderna em geral [o folclórico caso gayego é insoportável, mesmo semelha un complot pra que Galiza nom seja outra cousa que folclórico recuncho da España profunda pra turigrinos]).
Por puntos, porque da hostia que levei da mala calidade literaria e nulo interese artístico ou vital non me peta expresarme doutro xeito agora mesmo:
0) O melhor, que é tan pouco que o ponho como se apenas existise (quase que assim é): as mencións ás matemáticas ao comezo, algumas linhas sobre a neurose, alguma pequena dose metaliteraria (sinceiramente, só se me ocorre que o mesmo final do libro), e que aprendín alguma verba em galego.
Ah, que a novela é curta tamén é de agradecer (faise longa já assim, ou melhor dito, semelha que nom da comezado, tan baleira é).
1) Abuso de analoxías («como », «como», «como»...): recurso literario tan manido que já Schopenhauer e Lautréamont o consideraban trasnochado no século XIX («Fermoso como o encontro fortuito, sobre unha mesa de disección, dunha máquina de coser e un paraugas» [esta famosa cita do Maldoror ten moito de puteo ao abusivo recurso á analoxía nas novelas folletinescas dos quioscos da época]).
2) Séntese que escribiu este libro nunha semana, mais pasaron seis anos entre a súa penúltima novela e esta (César Aira gosta de rir destas cousas que fan algúns escritores co tempo, como se os lapsos longos entre libros significasen algo por si mesmos). Por non dicir que este libro, se non fose dunha autora xa asentada no sistemiña, da que sabemos cousas, sería insoportábel (non se sostén por si mesmo en absoluto [«Ejercicio de la memoria, pero bajo un rigor estilístico fortísimo. Yo no creo para nada en la literatura como dietario, como diario de vida, como crónica personal; yo creo en la literatura como literatura, como un mecanismo, una máquina autosuficiente, al menos con una autosuficiencia grande.» [Roberto Bolaño]]).
3) Custa creer que esta novela sexa do 2019 e non do 1919, cun realismo tan gasto e un costumismo tan da España negra (ule a rastrillo da España profunda): Creo que moitas veces nos entendemos cando eu era nena, tío Carlos e eu. Algúns domingos antes de xantar todos xuntos na casa familiar da avoa Úrsula, deixábame acompañalo a mercar os xornais do día mentres as mulleres na cociña ultimaban os preparativos. Nun estanco que xa non existe, mercaba tamén un paquete de tabaco americano e un chisqueiro.
4) Esta novela gañou un premio de 9000€. Se hai alguén escribindo algo interesante na Galiza, creio que seu futuro será o de Juan Tallón (ou pior): traducirse ao castelán pra ver súa obra publicada, por nom dizer ao português, inglés ou francés, visto o visto... Autopublicarse e cartearse con autores que un respecte (vivín de primeira man isto com Fernando Arrabal) tamén é unha triste e non remunerada opción...
[EDITO: ¡también ha ganado el Premio de la Crítica Española del 2019! Y es que «la literatura hespañola es provinciana» [George Steiner], y los españoles gustan de Galiciña como cosiña riquiña con empanadas y pulpo, por eso premian esto y jamás premiarán nada innovador, nada cosmopolita que salga de ahí. Es una muy buena noticia: lector, si eres escritor, probablemente seas quien de escribir una novelita que se merezca más ese premio que esta, y suena a premio serio... «En España el mérito no se premia», que decía el genial Valle. Me imagino a los miembros del jurado:
—A ver, a quién toca premiar, que tengo prisa.
—A esta chica, que tiene carrera, es muy riquiña y, mira, ya ha ganado muchos premios, y todo el mundo sabe que a los buenos escritores siempre les han llovido los premios a los 20.]
5) Non aporta nada estilísticamente nin no seu contido. Podería ser orixinal e intrascendente (como os xoguetes do Aira), ou trascendente cun estilo aséptico e un tipo de novela de fai séculos (Houellebecq), mais, a min, este libro só me transmitiu indolencia (e non beckettiana, precisamente).
Non é sui generis en absoluto e de punki ten que a protagonista sofre dunha doenza mental (oh là là), que se toca o sexo un intre (mon Dieu !) e escacha algúns obxectos co coche (máis pink que punk, vaia). Non é bo, fermoso, profundo, moderno, orixinal nin provocador: é menos que cero.
6) Por último, suponse que este é un libro, até certo punto, sobre unha autora que pasa por unha crise creativa, mais...:
A) Non supera tal crise cunha novela artística per se.
B) Apenas se comenta esa crise.
C) Non supera esa crise cunha novela dentro da novela.
O mellor do libro é a portada; «NeXTmodernismo» acostumaba a chamar eu a esta literatura onde o mellor é o título e a cuberta.
The Bell Jar de Silvia Plath sen a vida nen o talento dela (e iso que a min esa novela paréceme unha nadería comparado coa súa poesía [a proesía da Bertiña tamén é un chiste]). A versión do Todo a Cien, vamos.
Carrusel
Esta era la reseña original:
[El libro empieza parafraseando a Proust [si no recuerdo mal] y me imagino que el «tío Carlos» puede ser por «uncle Charles» de Joyce; pauvre Marcel y poor James, sobre todo pobre este último si B€rta piensa que su historieta sosa, inartística, intrascendente y mediocremente escrita tiene algo en común con el Retrato de Joyce, que es todo lo contrario.]
[EDITO: ya que ha ganado el Premio de la aCrítica Española 2019, que comento más abajo, y ha sido traducido, sintetizo en castellano: soso, narcisista y carpetovetónico dietario-anecdotario, autoficción de andar por casa con las zapatillas puestas, sin interés vital más que para Berta y sin interés artístico para nadie que sepa algo de arte.]
[sinceramente, sólo me puedo imaginar a tres tipos de lectores de Berta: galleguistas, porque escribe en gallego; mujeres, por sororidad; y gente no interesada en la literatura, pero ella es riquiña y tiene presencia en el sistemiña gallego y el galitwitter [todos estos tipos de lectores son lo contrario de los lectores de la artística Ariana Harwicz, por ejemplo, a quien nadie lee porque escriba en castellano, sea mujer o sea riquiña, LOL]]
Só se deben de escribir os libros que non podemos evitar escribir.
Entendo este cliché nietzscheano de que hai livros dabondo e até o comparto (pero dunha forma diametralmente oposta), mais, se a autora pensa assim, por que engadir á historia da literatura livros que lhe aportan tan pouco? Hai que ser algo megalómano pra escrever literatura após milenios dela i, entón, ten máis senso escrever livros artísticos, aportar algo novo, que livros que non podes evitar escrever ti e para ti (como hai livros dabondo, só ten perdón aportar algo ao asunto)...
Cando penso na maioría dos meus escritores contemporâneos prediletos (Enrique Vila-Matas, Pablo Katchadjian, Blake Butler, Kenji Siratori...), precisamente son escritores que escreven obras de arte, literatura artística, livros que poderían perfectamente «evitar escribir» (Ariana Harwicz está entre dúas augas, pois o seu célebre debut foi escrito «para no hacerlo en la vida real, necesitaba transmutarlo en literatura», pero a Harwicz é bastante sui xéneris [quere selo, o que axuda] e escreve ficción trasngresiva, nom este cartón da Bertiña).
Entendo que este trivial e narcisista dietario-anecdotario fose necesario pra a autora, pero máis como alivio persoal (coma quen escribe uma carta que logo racha, pra relaxarse e quitarse um peso de enriba) que como obra literária (nom hai uma soa páxina que pague a pena por si mesma)... É que se vas escribir sobre a miseria psicolóxica (será que non sobran novelas sobre o teminha), que esa miseria seja máis forte ou interesante (por non falar do estilo co que a narres)... A ver, que escrever sobre calquer tipo de «tolaría» mola, pero os livros que semelhan estar escritos por «tolos» (non é o caso, pois tanto o costumismo como o estilo son banais, é dicir, de todo menos excéntricos) molan máis).
Alejandra Pizarnik dicía que ela nunca podería escrever uma novela, porque nas novelas (máis ou menos comerciais) é inevitável chegar a un ponto no que hai que escrever cousas como «Fuimos a tomar un café con leche». Quero dicir con isto que esta novela esta chea de banalidades, trivialidades, recheo...
Un pode gustar do realismo sujo de Bukowski ou dos libros realistas e costumistas de Noah Ciero, Sam Pink, Tao Lin, Zachary German, Megan Boyle, Juliet Escoria, Scott McClanahan... A diferencia é que Bukowski aportou algo e que os últimos polo menos son modernos e algo orixinais e creativos nos seus livros (o que non acontece aquí nem na literatura hespanhola moderna em geral [o folclórico caso gayego é insoportável, mesmo semelha un complot pra que Galiza nom seja outra cousa que folclórico recuncho da España profunda pra turigrinos]).
Por puntos, porque da hostia que levei da mala calidade literaria e nulo interese artístico ou vital non me peta expresarme doutro xeito agora mesmo:
0) O melhor, que é tan pouco que o ponho como se apenas existise (quase que assim é): as mencións ás matemáticas ao comezo, algumas linhas sobre a neurose, alguma pequena dose metaliteraria (sinceiramente, só se me ocorre que o mesmo final do libro), e que aprendín alguma verba em galego.
Ah, que a novela é curta tamén é de agradecer (faise longa já assim, ou melhor dito, semelha que nom da comezado, tan baleira é).
1) Abuso de analoxías («como », «como», «como»...): recurso literario tan manido que já Schopenhauer e Lautréamont o consideraban trasnochado no século XIX («Fermoso como o encontro fortuito, sobre unha mesa de disección, dunha máquina de coser e un paraugas» [esta famosa cita do Maldoror ten moito de puteo ao abusivo recurso á analoxía nas novelas folletinescas dos quioscos da época]).
2) Séntese que escribiu este libro nunha semana, mais pasaron seis anos entre a súa penúltima novela e esta (César Aira gosta de rir destas cousas que fan algúns escritores co tempo, como se os lapsos longos entre libros significasen algo por si mesmos). Por non dicir que este libro, se non fose dunha autora xa asentada no sistemiña, da que sabemos cousas, sería insoportábel (non se sostén por si mesmo en absoluto [«Ejercicio de la memoria, pero bajo un rigor estilístico fortísimo. Yo no creo para nada en la literatura como dietario, como diario de vida, como crónica personal; yo creo en la literatura como literatura, como un mecanismo, una máquina autosuficiente, al menos con una autosuficiencia grande.» [Roberto Bolaño]]).
3) Custa creer que esta novela sexa do 2019 e non do 1919, cun realismo tan gasto e un costumismo tan da España negra (ule a rastrillo da España profunda): Creo que moitas veces nos entendemos cando eu era nena, tío Carlos e eu. Algúns domingos antes de xantar todos xuntos na casa familiar da avoa Úrsula, deixábame acompañalo a mercar os xornais do día mentres as mulleres na cociña ultimaban os preparativos. Nun estanco que xa non existe, mercaba tamén un paquete de tabaco americano e un chisqueiro.
4) Esta novela gañou un premio de 9000€. Se hai alguén escribindo algo interesante na Galiza, creio que seu futuro será o de Juan Tallón (ou pior): traducirse ao castelán pra ver súa obra publicada, por nom dizer ao português, inglés ou francés, visto o visto... Autopublicarse e cartearse con autores que un respecte (vivín de primeira man isto com Fernando Arrabal) tamén é unha triste e non remunerada opción...
[EDITO: ¡también ha ganado el Premio de la Crítica Española del 2019! Y es que «la literatura hespañola es provinciana» [George Steiner], y los españoles gustan de Galiciña como cosiña riquiña con empanadas y pulpo, por eso premian esto y jamás premiarán nada innovador, nada cosmopolita que salga de ahí. Es una muy buena noticia: lector, si eres escritor, probablemente seas quien de escribir una novelita que se merezca más ese premio que esta, y suena a premio serio... «En España el mérito no se premia», que decía el genial Valle. Me imagino a los miembros del jurado:
—A ver, a quién toca premiar, que tengo prisa.
—A esta chica, que tiene carrera, es muy riquiña y, mira, ya ha ganado muchos premios, y todo el mundo sabe que a los buenos escritores siempre les han llovido los premios a los 20.]
5) Non aporta nada estilísticamente nin no seu contido. Podería ser orixinal e intrascendente (como os xoguetes do Aira), ou trascendente cun estilo aséptico e un tipo de novela de fai séculos (Houellebecq), mais, a min, este libro só me transmitiu indolencia (e non beckettiana, precisamente).
Non é sui generis en absoluto e de punki ten que a protagonista sofre dunha doenza mental (oh là là), que se toca o sexo un intre (mon Dieu !) e escacha algúns obxectos co coche (máis pink que punk, vaia). Non é bo, fermoso, profundo, moderno, orixinal nin provocador: é menos que cero.
6) Por último, suponse que este é un libro, até certo punto, sobre unha autora que pasa por unha crise creativa, mais...:
A) Non supera tal crise cunha novela artística per se.
B) Apenas se comenta esa crise.
C) Non supera esa crise cunha novela dentro da novela.
O mellor do libro é a portada; «NeXTmodernismo» acostumaba a chamar eu a esta literatura onde o mellor é o título e a cuberta.
The Bell Jar de Silvia Plath sen a vida nen o talento dela (e iso que a min esa novela paréceme unha nadería comparado coa súa poesía [a proesía da Bertiña tamén é un chiste]). A versión do Todo a Cien, vamos.
Carrusel
