Michał Witkowski

“Teraz nastąpiła wielka scena w historii kina: jej kawą mnie częstowanie!

- Napije się pan kawy?

- Tak.

- Ale... jest tylko rozpuszczalna. I nie mam akurat cukru.

(Zajrzała do puszki).

- Właściwie to akurat mi się kończy...

- Starczy - powiedziałem z mocą.

- No nie wiem, czy tak starczy... - potrząsnęła głową, aż kolczyki jak bombki choinkowe, kulki poprostu oblepione brokatem, zawirowały. Bo zapomniałem powiedzieć, że miała na sobie adidasy, różową podomkę hollywoodzką z targu, kolczyki bombki i pełny makijaż. Widocznie gdzieś się wybierała.

I już bym był na straconej pozycji, gdyby nie to, że nagle jej stary się odezwał, widać, unieruchomiony, tylko w ten sposób mógł ją drażnić:

- Nic się nie kończy, stara, jest cała nowa nescafe gold w kuchni, a i cukier. - To była jego torpeda, jego połów frutti di mare na błyszczyk, na odległość. "Bił ją słownie", jak mawiała pewna gwiazda o swoim eks-mężu, bił ją na odległość.”
― Michał Witkowski, Drwal

“Nie lubię być tak odpicowany, że tylko się bardziej spontanicznie poruszę i już coś mi się popsuje.”
― Michał Witkowski, Zbrodniarz i dziewczyna