Dit jaar was een bijzonder jaar. Eentje dat ik niet snel zal vergeten.

De eerste helft begon min of meer met een gesprek op het kantoor van mijn agent, samen met wie uiteindelijk mijn uitgever en redacteur zouden worden. Ik was ziek en sceptisch en bang voor het onbekende. Het publiceren van iets persoonlijks waar niet veel mensen van op de hoogte waren, joeg me vrees aan. Onnodig, bleek in de tweede helft, maar dat wist ik toen nog niet.

De eerste helft van 2016 werkte ik hard aan het verbeteren van mijn verhaal. Ik leerde veel van mijn redacteur en over mezelf. Ik leerde dat ik het wel kon, schrijven. Ik leerde ook nieuwe mensen kennen, die me hielpen nog meer mezelf te worden.

Bijna precies op de helft van het jaar, toen Aldus Sybren op de markt kwam, leerde ik nog veel meer dingen. Dat alles relatief is, dat er veel te veel idioten rondlopen op deze aardbol en dat iedereen in z’n eigen wereldje leeft en daar liever niet uitkomt. Maar: mensen vinden mijn boek mooi, en niet alleen dat, ze hebben er ook nog wat aan. Missie geslaagd en ik mag best trots op mezelf zijn voor wat ik heb bereikt; niet alleen wat Sybren betreft, maar ook met mijn leven.

Ach wat. Dit klinkt allemaal veel te hoogdravend. Afgezien van een vast contract en mijn boek, was het een doorsnee jaar, met nieuwe vrienden, ouwe vrienden, werk, sport, videogames, mooie boeken en mooie films.

Voor mij dan.

Intussen gaat de ene na de andere markante persoonlijkheid dood, krijgen vrienden tegenslagen te verwerken waarbij ik niks kan doen dan toekijken en steun bieden, staat Amerika aan de rand van de afgrond en is het Midden-Oosten daar al rijkelijk overheen gelazerd, op weg naar de bodem. Alles bij elkaar genomen was 2016 een kutjaar en of 2017 het beter gaat doen, is nog maar afwachten.

Mijn “Gelukkig nieuwjaar” is nog nooit zo’n hartgrondige wens geweest.