Hoofdstuk 1

Florian

Het informatiebord in de centrale hal van vliegveld Heathrow toont een eindeloze lijst met aankomende vluchten. Mijn ogen glijden over de regels tot ze blijven rusten op de tekst die ik zoek: 7:20 – Amsterdam – KL1001 – Landed. Perfecte timing. Bijna had ik me verslapen vanochtend. Mijn laatste dag bij het dierenasiel in Londen, waar ik vier weken lang vrijwilligerswerk heb gedaan, werd afgesloten met een afscheidsfeestje. Mijn collega Colin had voor drank en hapjes gezorgd en toen ik eindelijk in bed kroop, begon het al licht te worden.

Erg zal ik het niet missen. Het werk viel me tegen en als Colin er niet was geweest, was ik misschien al voortijdig naar huis gegaan. Ik miste Donna, mijn vriendin. Mijn chick, zoals Colin zou zeggen. Maar opgeven was er niet bij; onder geen beding zou ik moeder gelijk geven. Gedurende die vier weken huurde ik een kamer achter het asiel. Kamer is een te groot woord: het was een muffig hok zonder ramen. Het tapijt is waarschijnlijk ooit beige geweest, maar heeft nu een onbestemde kleur bruin. En in de piepkleine badkamer maken de stralen van de douche meteen de toiletzitting schoon. Er hing dezelfde geur als in de rest van het gebouw: de stank van dierlijk angstzweet.

De eerste nacht heb ik van pure ellende overwogen om in de open lucht te gaan slapen. Een kartonnen doos onder een Londense brug leek aanlokkelijker dan deze smeerboel. Maar het was al laat en net begonnen met regenen. Na amper te hebben geslapen – in mijn fantasie hoorde ik voortdurend muizen en kakkerlakken achter het behang kruipen –, ben ik vroeg opgestaan om bij de eerste de beste winkel schoonmaakmiddelen te kopen en heb de rest van de dag doorgebracht met schrobben en luchten. Maar tegen jaren van vervuiling is zelfs het beste schoonmaakmiddel niet bestand. Toen ik Donna een foto stuurde van mijn onderkomen, kreeg ik binnen tien minuten bericht terug. Moeder stond erop dat ik een hotelkamer nam met haar creditcard, appte ze. Maar ik wilde me niet laten kisten en zou bewijzen dat ik best voor mezelf kon zorgen. Haar hulp heb ik niet nodig. Dat heb ik geweten.

Het flesje water dat ik had meegenomen is nu leeg. In de tijd dat ik hier heb zitten wachten nam ik telkens weer een slokje. Niet omdat ik dorst had, maar uit gewoonte. Als een nerveuze tic. Het gevolg is dat mijn blaas inmiddels op springen staat. De rode cijfers van de digitale klok in de aankomsthal verspringen van negen over zeven naar tien over zeven. Nog tien minuten voordat het vliegtuig landt, en dan moet het nog taxiën naar de gate; het duurt nog wel even voordat Donna hier is.

Ik sta op en begeef me naar het toilet. De ruimte is verlaten. Langs de lange wand hangen wel twintig urinoirs op een rij, blinkend wit. Het wordt hier wel goed onderhouden. Ik passeer de rij en kies de allerachterste pispot uit. Juist rits ik mijn gulp open als een drietal mannen luid pratend binnenkomt. Alle drie dragen een slonzig vest, een spijkerbroek met gaten op de knieën en zware legerkisten. De achterste twee hebben elk een matje in hun nek, de voorste is zo kaalgeschoren als een biljartbal. Ze lijken zo uit een trailerpark te zijn weggelopen. Wat een gajes.

“Zegt die Engelsman tegen die Schot: ‘Hé, hoe komt het dat jij acht stralen hebt?’” De middelste kerel krijgt de woorden met moeite over zijn lippen. De dubbele tong waarmee hij spreekt en zijn onvaste houding wijzen erop dat hij strontlazarus is. Zouden ze zo vroeg begonnen zijn met drinken of zijn ze nog wakker van de vorige nacht?

De kale loopt door naar achteren en passeert net als ik de lange rij pisbakken tot hij aankomt bij het urinoir direct naast mij. Hij ritst zijn gulp open en begint met veel gekletter te plassen. Het spat alle kanten op. Vol ontzetting staar ik de man aan. Wat zullen we nou krijgen? Negentien pisbakken vrij en je kiest uitgerekend die naast mij? Het scheelt niet veel of ik krijg zijn spetters op mijn kleren. De kale beantwoordt mijn blik met een brede grijns.