Czarno-biały świat odszedł dawno do lamusa. A jednak nadal zbyt często serwuje nam się jednostronną wizję rzeczywistości, upierając się przy tym, że nie można być trochę dobrym, a trochę złym. Trochę wrażliwym, a trochę nieczułym. Otóż można, i kobiece autorki opowiadań dobrze o tym wiedzą.

Zdaniem wielu pisarzy, opowiadanie napisać jest trudniej niż powieść. I choć brzmi to dość paradoksalnie, być może jest przyczyną mniejszej ilości zbiorów opowiadań, jakie trafiają w nasze czytelnicze ręce. Do tego dochodzą jeszcze obawy wydawców niezbyt chętnie sięgających po zbiory opowiadań, szczególnie pisarzy debiutujących. Co prawda od jakiegoś czasu słyszy się nieśmiałe głosy z rynku wydawniczego, że opowiadania wracają do łask. Ale kluczem jest tu właśnie słowo „nieśmiałe”. Tym bardziej trzeba docenić tych, którzy mają odwagę, by opowiadania publikować.

W ostatnich miesiącach szeroki rozgłos zyskały pojawiające się po raz pierwszy na rynku w obszernych publikacjach opowiadania Flannery O’Connor “Ocalisz życie, może swoje własne”, Clarice Lispector „Opowiadania wszystkie” i Lucii Berlin „Instrukcja dla pań sprzątających”(wydane przez W.A.B.). Wszystkie autorki zyskały uznanie w swoich krajach pochodzenia, choć i tam doceniono jednak w pełni ich kunszt literacki dopiero pośmiertnie. Na rynku polskim są to ważne pozycje literackie, tym bardziej że autorki były dotąd nieobecne, bądź mocno niedoreprezentowane.
28 października ukazał się drugi tom opowiadań Lucii Berlin, zasłużenie nazywanej mistrzynią krótkiej formy. Flannery O’Connor zaś możemy aktualnie podziwiać także za zbiór esejów i wykładów poświęconych wszystkiemu, co zajmowało amerykańską pisarkę przez całe jej życie („Misterium i maniery”, Wydawnictwo Karakter).

Wszystkie te autorki pisały wyłącznie krótkie formy i wszystkie osiągnęły w nich wybitny poziom, dlatego wielbiciele opowiadań nie mogą przeoczyć tych publikacji – to znakomita, dojrzała proza, która pomimo upływu lat pozostaje aktualna także dzisiaj. Z tego grona moje serce zdobyła w szczególności Lucia Berlin, dlatego cieszy mnie drugi zbiór jej opowiadań, który właśnie trafia w moje ręce.

Ostatnio w polskich przekładach ukazały się też trzy znakomite zbiory opowiadań współczesnych pisarek: „Floryda” Lauren Groff, „Madame Zero” Sarah Hall i „Fauna północy” Andrei Lundgren (wszystkie w Wydawnictwie Pauza). To dojrzałe opowiadania, które pokazują kunszt literacki nagradzanych autorek. Co ciekawe, wszystkie trzy zbiory napisane zostały przez pisarki znane zagranicznym czytelnikom raczej z powieści, niż z opowiadań. Laureatki prestiżowych nagród, piekielnie zdolne i młode, w swoich opowiadaniach zachwycają celnością puent, trafnie uchwyconymi sylwetkami bohaterek i bohaterów, znakomitym językiem i głębokim wglądem w ludzkie dylematy i rozterki. A to przecież brzmi jak wydawniczy przepis na sukces.

A jak to wygląda w przypadku polskich autorów? Głośnym zbiorem opowiadań zadebiutowała ostatnio Barbara Sadurska („Mapa”, Wydawnictwo Nisza). Książka spotkała się z zachwytem krytyków oraz uznaniem środowiska literackiego, autorka otrzymała za nią nagrodę im. Gombrowicza....

Czytaj całość: https://zupelnieinnaopowiesc.com/2020...