Κάποτε ήμασταν κυνηγοί. Και αγρότες. Και κτηνοτρόφοι. Και ναυτικοί.

Ο Χειμώνας δεν ήταν φίλος μας. Δεν τον γιορτάζαμε με δώρα. Ούτε με φώτα ούτε με στολισμούς. Δεν τον τραγουδούσαμε, δεν τον γλεντούσαμε. Και όλα αυτά για έναν απλό λόγο. Επειδή τον φοβόμασταν. Κάποια στιγμή αρχίσαμε να τον βλέπουμε αλλιώς. Έπρεπε να τον καλοπιάσουμε. Μόνο έτσι θα τον εξορκίζαμε.

Και να σου οι μεγάλες γιορτές. Γιορτές που αργότερα τις αποδώσαμε στους ουράνιους θεούς. Θεούς που γεννιούνταν σε σπήλαια μέσα από τις πέτρες. Θεούς που αναγεννιούνταν μετά από μάχη με γίγαντες. Θεούς που επέστρεφαν από τον Κάτω Κόσμο δολοφονημένοι από ζηλιάρηδες αδελφούς.

Ήταν τότε που λατρέψαμε τον Ήλιο και θέλαμε να τον νιώσουμε σαν πατέρα μας και αδελφό μας. Να γίνει ένας από εμάς. Πώς αλλιώς θα τον κρατούσαμε κοντά μας όταν εκείνος χανόταν στην μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου, μέσα στα κρύα και και στα σκοτεινά.

Και έτσι τον κάναμε άνθρωπο. Να γεννιέται από μάνα όπως εμείς, πλάι στα ζώα φίλους μας. Αλλά επειδή δεν ξεχάσαμε την θεϊκή του υπόσταση, του αποδώσαμε μαγικές ικανότητες. Να γεννιέται από παρθένα και να κάνει την πλάση όλη να υμνεί τη γέννηση του. Ένας θεάνθρωπος καταδικασμένος να πεθαίνει κάθε χρόνο για τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Το φως του ήλιου έγινε το συμβολικό φως της ανάστασης. Και η προσμονή του καλοκαιριού έγινε η ελπίδα της ειρήνης.

Και αυτός ο νέος θεάνθρωπος μας έμαθε να αγαπάμε τον θάνατο και να μην τον φοβόμαστε. Έτσι πάψαμε να φοβόμαστε τον χειμώνα και να τον αγαπάμε και αυτόν. Δώσαμε και σε εκείνον μια εξευγενισμένη μορφή. Τον ντύσαμε στα κόκκινα του δώσαμε ένα ιπτάμενο έλκηθρο, ένα βροντερό γέλιο και έναν σάκο με δώρα.Αλλάξαμε. Και μαζί μας οι φίλοι και οι εχθροί μας. Ο ήλιος που έγινε θεάνθρωπος και ο χειμώνας που έγινε άη-Βασίλης. Αλλά μέσα μας βαθιά παραμένει ο αρχαίος κυνηγός, ο αγρότης, ο κτηνοτρόφος και ο ναυτικός. Όλοι εκείνοι οι ήρωες που στην πιο μεγάλη νύχτα του χρόνου, πάλευαν να μείνουν ζωντανοί και ζεστοί.Αυτό ήταν πάντα το μήνυμα των Χριστουγέννων.

Αυτό ας θυμηθούμε απόψε, στο χειμερινό ηλιοστάσιο. Να είμαστε ζωντανοί και δυνατοί με την προσμονή του καλοκαιριού. Γιατί και εμείς, όπως οι θεοί μας, είμαστε μικροί ήλιοι που παλεύουν με το μεγάλο σκοτάδι. Θνητά πλάσματα ενός αθάνατου γένους που συνεχίζει να υπάρχει μέσω της γέννησης.Είθε κάθε παιδί που γεννιέται να είναι γερό. Και κάθε γέρος που φεύγει, να σβήνει γαλήνια σαν το ηλιοβασίλεμα.

Γιώργος Χατζηκυριάκος