Είμαι τυχερός που έχω σκύλο γιατί απόψε είχα την ανάγκη να περπατήσω. Πήρα λοιπόν την Κήρα από το λουρί, έστειλα το μήνυμα, φόρεσα τη μάσκα και το αμάνικο μπουφάν που μου χάρισε η μητέρα μου και βγήκαμε έξω.

Η ώρα είχε περάσει. Ήταν ήδη μεσάνυχτα. Σε λίγες ώρες θα ξημέρωνε 26 του Δεκέμβρη. Τα Χριστούγεννα είχαν μόλις τελειώσει όμως σε εκείνη τη βόλτα έμοιαζε σαν να κρατούν για πάντα.

Ή νύχτα ήταν μαγική. Οι δρόμοι άδειοι και βουβοί. Λες και ο εμονικός με τη φασαρία Πειραιάς επιτέλους ξάπλωσε να ξεκουραστεί και ονειρεύεται λευκά Χριστούγεννα. Παντού ομίχλη από τα τζάκια που καίνε για το καλό της νύχτας, μιας και κρύο δεν είχε καθόλου. Πάχνη και μυρωδιά ξύλου.

Περπατήσαμε για ώρα κάτω από τις νεραντζιές και τα φωτισμένα μπαλκόνια. Θεέ μου, είχα χρόνια να δω τόσα πολλά φώτα στα μπαλκόνια. Και παντού σιωπή. Ιερή ησυχία. Άγια Νύχτα με όλη τη σημασία της λέξης. Κανείς, ούτε διαβάτης ούτε επιβάτης. Μόνοι μας, ο σκύλος κι εγώ στη μέση του δρόμου με τα κτίρια να σκύβουν από πάνω μας. Εμείς, ο δρόμος, η πάχνη και τα πολύχρωμα φώτα. Σαν φύλακες μιας κοιμισμένης πόλης. Σαν ήρωες βιβλίου που έχουν όλη την περιπέτεια μπροστά τους να περιμένει. Και ίσως στο τέλος του ορίζοντα κάτι να υπήρχε. Ένα κάστρο, ένας μάγος, ένα ξωτικό που μαζεύει χιόνι για να σκεπάσει την πόλη και να κάνει χαρούμενα όλα εκείνα τα εσώκλειστα παιδιά που θα ξυπνήσουν το πρωί.

Και μπορεί να υπήρχε πράγματι εκεί, στο τέλος του δρόμου, αλλά εμείς έπρεπε να γυρίσουμε. Τα κορίτσια μας περίμεναν. Πάντα είναι ωραίο να έχεις κάποιον να σε περιμένει μια νύχτα σαν κι αυτή. Μια αγάπη. Ένα παιδί. Ένα κρεβάτι. Ένα βιβλίο. Ένα βιντεοπαιχνίδι. Ένα σπίτι.

Και έτσι γυρίσαμε πίσω. Περπατήσαμε στην ομίχλη, στη σιωπή και στο όνειρο. Και τα φώτα στα μπαλκόνια τρεμόσβηναν κόκκινα, κίτρινα, πράσινα και μπλε για τα Χριστούγεννα και την ανάμνηση ενός θεού που γεννήθηκε ταπεινός για να πεθάνει την άνοιξη ταπεινωμένος.

Silent Night

holly night

all is calm

all is bright

Γιώργος Χατζηκυριάκος

Χριστούγεννα 2020