Δώσαμε τη μορφή της σε αστερισμούς, σε θάλασσες, σε λίμνες, σε δέντρα, σε βουνά. Την φανταστήκαμε να γεννιέται μέσα από τον αφρό ως θεά και την λατρέψαμε σαν σύμβολο ομορφιάς και αγάπης. Την είπαμε Μητέρα Φύση και Βασίλισσα των Ουρανών. Την υμνήσαμε ως παρθένα κυνηγό και πολεμίστρια, με τόξο και όπλα. Την αγαπήσαμε ως μητέρα, κόρη, αδελφή και γιαγιά. Για χάρη της ταξιδέψαμε, πολεμήσαμε, σφαχτήκαμε, θρηνήσαμε, σκοτωθήκαμε, φτιάξαμε αγάλματα, γράψαμε ποιήματα και τραγούδια, ζωγραφίσαμε τοίχους, εκκλησίες και σελίδες. Από τις πανάρχαιες λατρείες μέχρι τις σύγχρονες φαντασιώσεις, από τις παγανιστικές θυσίες μέχρι τις αθώες χυλόπιτες, και από την αιώνια αγάπη της μητέρας μέχρι τον ακατανίκητο ερωτικό πόθο, η Γυναίκα ήταν και θα είναι η μεγαλύτερη Δύναμη αυτού του πλανήτη. Μια πανίσχυρη Δύναμη φτιαγμένη από πόνο, αίμα, δάκρυα και ομορφιά.

«Και όλοι οι αστερισμοί από κάθε γωνιά του ουρανού μαζεύονται για να δουν την νεαρή κοπέλα να τραγουδάει στον ύπνο της για περασμένα καλοκαίρια που έφυγαν και έγιναν φθινόπωρα και για κορίτσια που έγιναν γυναίκες σε έναν κόσμο γεμάτο λαίμαργα αγρίμια. Για παρθένες που έγιναν μητέρες δίνοντας ανάσα σε χίλιες δυο ζωές και για κόρες που σήκωσαν στους ώμους τους τη δύναμη όλου του γένους. «

απόσπασμα από το διήγημα μου «Δύναμη» που συμπεριλαμβάνεται στην ανθολογία «Η Καρδιά των Καρτών»