Σκυταλοδρομία Κεριών - Ποιητικό Αφήγημα

Ένα κερί γεννιέται και φωτίζει τα πάντα γύρω, καθώς χορεύει η φλόγα του χαρούμενα την άνοιξη. Ένα ωραίο μακρύ κερί που προορίζεται για ένα όμορφο, ενθουσιώδες ταξίδι προς τα εμπρός. Τι χαρούμενη, φωτεινή πομπή αποτελεί η σκυταλοδρομία των κεριών, που περνά από το ένα αόρατο χέρι στο άλλο! Κάθε λεπτό που περνά, ο χτύπος του ρολογιού χαράζει το ρυθμό της σκυταλοδρομίας πάνω στο ημερολόγιο της ζωής.

Η άνοιξη περνά χωρίς κανένα νεαρό κερί να καταλάβει ότι μόνο τρεις κάρτες εποχών έχουν απομείνει στν τράπουλα. Η επιλογή της μιας μπορεί να είναι τυχαία, μερικές φορές σχετίζεται με τη διάθεση, τις προηγούμενες εμπειρίες, την κατάσταση του νου - ή ακόμα και τη μοίρα. Τυχεροί είναι αυτοί που διαλέγουν τη μία εποχή μετά την άλλη με την κανονική τους σειρά. Γιατί στην κάθε εποχή το κερί καίει με τόσο διαφορετικό τρόπο, με τόσο διαφορετικό ρυθμό! Και πολλοί είναι αυτοί που καίνε το κερί τους και από τις δύο άκρες!

Ούτως ή άλλως, κάποιος πρέπει να διαλέξει και να επιλέξει, καθότι αποτελεί το αναπόφευκτο των κανόνων που πρέπει να ακολουθηθούν. Αναρωτιέται κανείς αν έκανε τη σωστή επιλογή, ωστόσο οι ενέργειες αξιολογούνται μόνο αφότου ο αντίκτυπός τους γίνει ορατός και καταγραφεί...

Και η σκυταλοδρομία των κεριών είναι βέβαιο ότι κάποιες φορές μικραίνει ενώ σκοτεινά διαστήματα υπεισέρχονται απροσδόκητα - σκοτεινά σημεία, κενές θέσεις και θλίψη. Φυσικά, τα καινούρια νεαρά κεριά στο τέλος της σκυταλοδρομίας ανάβουν φωτεινά και φρέσκα, ακολουθώντας τη μεγάλη ουρά που προχωρά, κάνοντας ένα βήμα τη φορά. Το κοινό χειροκροτεί και ζητωκραυγάζει –ή αντίστοιχα θρηνεί– καθώς περνάει από μπροστά τους η σκυταλοδρομία των κεριών. Βάζουν μάλιστα και τα στοιχήματά τους:

«Ποιανού το κερί θα καεί πρώτο και ποιου το τελευταίο;
Ποιος θα αγωνιστεί για να κρατήσει το δικό του ζωντανό και θα έχει τη δύναμη ή το σθένος να ανάψει ακόμα και κάποιου άλλου;
Ποιανού οι ελπίδες και τα όνειρα θα διαρκέσουν περισσότερο και ποιος θα τα παρατήσει πρόθυμα; Ποιανού το φως θα εξασθενίσει, θα ξεθωριάσει και έτσι θα σβήσει σύντομα;»

Τα στοιχήματα πέφτουν, οι νικητές χαίρονται και οι ηττημένοι θλίβονται... Ωστόσο, δεν γνωρίζουν τη γυμνή αλήθεια, η οποία είναι βέβαιο ότι θα αποκαλυφθεί σε όλους στο κλείσιμο της αυλαίας. Μόνο λίγοι κάθονται σιωπηλοί και συλλογίζονται με δέος κι απορία. Αυτοί έχουν έρθει στην παράσταση καλά προετοιμασμένοι, εξοπλισμένοι με το πρόγραμμα, έχοντας επίσης συμβουλευτεί τον ταξιθέτη για τη βέλτιστη θέση και είναι έτοιμοι να κρατήσουν σημειώσεις.

Ανάμεσα στο κοινό κινούνται αθέατα, σαν να ήταν αόρατοι. Κι όμως, όχι από όλους. Όσοι παρατηρούν την παρουσία τους, τους αποκαλούν «κριτικούς» ή και «σοφούς». Μπορεί να είναι σωματικά παρόντες, αλλά διανοητικά, συχνά χάνονται μέσα στον δικό τους κόσμο, βρίσκοντας αυτόν τον κόσμο πολύ δυσάρεστο. Κάποιος μάλιστα τέτοιος σοφός κάποτε εξαφανίστηκε εν μέσω της παράστασης. όμως η σχολαστική Ταξιθέτρια βρήκε ένα κομμάτι χαρτί στο κάθισμά του που έγραφε:

«Στους ρόλους που μας έχει αναθέσει η ίδια η μοίρα, ποιος παίρνει τις μελανές ατάκες και ποιος φοράει τη γελοία μάσκα; Στο θέατρο της ζωής, η σκηνή έχει στηθεί απαρχής κόσμου για το δράμα να παίζεται ασταμάτητα μέρα-νύχτα, ανεξάρτητα από τις εναλλασσόμενες σκηνές - είτε ιλαρές είτε πένθιμες, είτε γραμμένες από έναν σύγχρονο Αισχύλο είτε από έναν Σοφοκλή. Μοναδική και απόλυτη βεβαιότητα - TO ΤΕΛΟΣ!»

Η Ταξιθέτρια δίπλωσε προσεκτικά αυτό το χαρτάκι και το έβαλε στην τσέπη της. Με κουρασμένα πόδια συνέχισε να κάνει τη δουλειά της, στα μάτια άξαφνα της άναψε μια σπίθα διαφώτισης. Έριξε μια ματιά στο κοινό, όλοι έδειχναν χαμένοι στο δικό τους κόσμο. Μετά κοίταξε τη σκηνή για τελευταία φορά. Παραιτήθηκε εκείνη τη στιγμή και ξεκίνησε για να συμπορευτεί με τον Σοφό στο ταξίδι του, άγνωστο ακόμα σε αυτήν.

Στο μεταξύ...
Άλλο ένα κερί σβήνει...
Άλλο ένα κερί ανάβει...

© Ειρήνη Ντούρα-Καββαδία
17 Μαΐου 2024

Μετάφραση από τη Συγγραφέα στην Ελληνική γλώσσα του αυθεντικού ποιητικού της αφηγήματος στην Αγγλική με τίτλο "A Relay of Candles - A poetic narrative"