Evimi seviyorum. Bu aralar normalin üzerinde dışarıçıktığımdan, oradan kaçar gibi döndüğümden olabilir, iyice abarttım. Elletutulsa, çocuk olsa mıncıracağım… Galiba dışarıda yaralanıyorum, galiba evdekendimi güvende hissediyorum. Bir ölçüt varsa eğer, olduğu gibi gidebildiğim vesorgulanmadığım güvenli bir yer olduğu için seviyorum.
Üniversitede öğrenciyken arkadaşlar aralıklarlamemleketlerine dönerlerdi, bir kısmı “eve gidiyorum” derdi. Başka bir şehir değil sığınılan,kavuşulan, hasret giderilen bir yer. Geri döndüğünde seni içeri almak zorundaoldukları bir yer de olabilir.
Evlendikten sonra, anne evindeki eski odam hiç benim odam gibigelmemişti, şaşırmıştım. O zaman o odanın artık benim “kosmos”um olmadığınıanlamıştım. Kitapseverler bilir, kitaplarınızı toparlarsınız, dizer, sıralar,temizler, sonra da uzun uzun bakarsınız. Tıpkı onun gibi, ilk evime gülerekbaktığımı, günlerce evin varlığıyla güzel uyuduğumu hatırlıyorum.
Rilke, gerçek yolculuk insanın kendine yaptığıyolculuktur dermiş. Evimde, kendi evrenimde olmak bana yolculuk etmek gibi geliyorolabilir. Dışarıdan bakan biri için bir odadan diğerine giden, bir koltuktakıvrılan, yatakta serilen biri gibi görünebilirim.
Mıstık abi, yemin ediyorum, öyle değil!
Tanpınar, “İnsanın sevdiği bir ev olunca, kendine mahsusbir hayatı da olur,” diyor Huzur romanında; bu bana bir hayat ritmi gibi geliyor. İnsan evedöndüğünde, “kendi zamanına dönüyor.”
Elbette tehlikeli de… Çok şükür, “Hiç çıkmayayım,”demiyorum; en azından henüz. Çöp evin Levent amcası olmama daha var.
Malumunuz, evden günün belli saatlerinde çıkıyor veyürüyorum.
Çok az insan gördüğüm için olabilir; hemen her insan banailginç geliyor. Alışana kadar, hafif bir voyeur gibi etrafı izliyorum. Çoksessiz bir yerde yaşadığım için kalabalık bir ortam beni rahatsız edebiliyor.İnsan dışarıda ruhen karışıyor, demek istiyorum; konum duygusunukaybedebiliyor.
Eve döndüğümde gürültü dışarıda, karmaşa bende susuyor.Mis.