“دو هفته پیش بچه‌های مدرسه داشتند شعری رو با آواز می‌خوندند. برای جشن آخر سال تمرین می‌کردند. شاعر با آواز می‌پرسید کی می‌تونه قایق بادی رو برونه بی‌باد، کی می‌تونه قایق پارویی رو جلو ببره بی پارو. خود شاعر جواب می‌داد من نمی‌تونم، نه من و نه کس دیگه‌ای که از دوست جدا بشه. یک‌دفعه وسط شعر اشکم سرازیر شد. بچه‌ها وقتی دیدن گریه می‌کنم دیگه نخوندند. ساکت نگام کردند.”