“Τα καλοκαίρια τα περνούσε στα χωράφια, το περισσότερο. Πού την είχες, πού την έχανες, στα χωράφια η Οφία. Θα την τραβούσε κάτι εκεί, δεν εξηγείται αλλιώς, θραύσματα ίσως, οσμές χόρτων και χώματος από κάποια αρχική ζωή.
Αλλά κι εκείνοι απ' την μεριά τους δεν το είδαν αυτό με στραβό μάτι. Έχοντας την λίγο πολύ για στοιχειό, ένα ξωμερίτικο δύσμορφο πλάσμα, όχι μια κι έξω κακό αλλά και πόσο καλό δεν ήξερε κανένας, σκέφτονταν και το άλλο: Δεν αποκλείεται σου λέει να δράσει ως φόβητρο για τα διάφορα ζαβά και πονηρά και κατεργάρικα διαβόλια και τριβόλια που αφθονούσαν κάτω από τη γη και επιβουλεύονταν τα αγαθά της.”